Dziadkowie dowożący swojego niepełnosprawnego wnuka do placówki edukacyjnej zaskarżyli zarządzenie wójta ustalające zasady zwrotu kosztów przejazdu uczniów niepełnosprawnych w gminie.

Ich zdaniem wójt niesłusznie ograniczył zwrot kosztów przejazdu do stawki 40% za kilometr przebiegu, określonej w § 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy.

WSA nie zgodził się ze skargą opiekunów dziecka.

WSA zwrócił uwagę, iż z przepisów ustawy o systemie oświaty (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 z późn. zm.) nie wynika obowiązek zwrotu kosztów przejazdu samochodem prywatnym rodziców czy opiekunów dziecka.

Podkreślił, iż zasady zwrotu kosztów dowozu z uwagi na właściwą gospodarkę finansową, muszą być racjonalne. Możliwe jest zatem wprowadzenie określonych zasad np.: zwrot ryczałtowy albo wymaganie pełnego udokumentowania kosztów biletami, wprowadzenie miesięcznych, dłuższych lub krótszych okresów rozliczeniowych itp.

Ponadto zwrot kosztów dojazdu dzieci do właściwych placówek oświatowych nie może być źródłem żadnych dodatkowych przysporzeń dla dokonujących go faktycznie opiekunów.

Zatem brak jest podstaw do zwrotu kosztów przejazdu (wg stawki za kilometr) w oparciu o przepisy rozporządzenia, na które powoływali się dziadkowie dziecka.

Zdaniem WSA nie do zaakceptowania byłaby sytuacja, by koszty były zwracane zależnie od statusu materialnego uprawnionych.

A do tego prowadzi zwrot kosztów według rozporządzenia, gdzie koszty te zależne są od pojemności silnika samochodu, a więc rodzaju pojazdu, który jest użytkowany – wyjaśnił sąd.

Wyrok WSA w Bydgoszczy z 12 lutego 2014 r., sygn. akt II SA/Bd 1342/13, nieprawomocny

Anna Dudrewicz