Dopuszczalność zmiany decyzji o ustaleniu warunków zabudowy w trybie przepisu art. 155 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U z 2013 r. poz. 267 ze zm.), przywoływanej dalej jako k.p.a., nie jest kwestią sporną. Wynika to z faktu, że nie jest ona decyzją typu związanego. Ustawodawca przewidział pewne możliwości decyzyjne dla organu administracji publicznej, który przy wydawaniu decyzji o warunkach zabudowy działa w ramach „ograniczonego luzu decyzyjnego”.

Ze względu na złożoność i skomplikowanie etapu wyjaśniającego, postępowanie w przedmiocie wydania decyzji o ustaleniu warunków zabudowy jest jednym z wyróżniających się na tym tle postępowań administracyjnych.

Wynika to z nałożonej na organ administracji mocą § 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. z 2003 r. Nr 164, poz. 1588), przywoływane dalej jako rozporządzenie, konieczności przeprowadzenia analizy funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie warunków, o których mowa w art. 61 ust. 1-5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn. Dz. U. z 2015 r. poz. 199 ze zm.). Analiza ta często stanowi podstawowy dowód w sprawie zasadności ustalenia warunków zabudowy.

W toku postępowania w przedmiocie zmiany decyzji o warunkach zabudowy w trybie art. 155 k.p.a. częstym argumentem podnoszonym przez wnioskodawców jest konieczność ponownego przeprowadzenia wspomnianej powyżej analizy.

Czy jest to argument uzasadniony, czy też organ badający zasadność zmiany decyzji opiera się na analizie poprzedzającej wydanie decyzji pierwotnej?


Odpowiedzi na postawione pytanie szukać należy w zasadach ogólnych prowadzenia postępowania w trybie art. 155 k.p.a. oraz dorobku sądownictwa administracyjnego.

Jak wskazuje np. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 23 kwietnia 2013 r. (sygn. akt II SA/Bk 107/13, LEX nr 1329740) w toku postępowania prowadzonego w trybie art. 155 k.p.a., które to postępowanie jest samodzielnym postępowaniem administracyjnym, właściwy organ nie ma uprawnienia do ponownego merytorycznego rozpoznania sprawy, ale do zweryfikowania wydanej już decyzji ostatecznej tylko z jednego punktu widzenia, tj. czy za jej zmianą przemawia interes społeczny lub słuszny interes strony i czy ewentualnemu uchyleniu bądź zmianie nie sprzeciwiają się przepisy szczególne. Celem postępowania prowadzonego na podstawie art.155 k.p.a. nie jest więc ponowne merytoryczne rozpatrzenie sprawy zakończonej rozstrzygnięciem ostatecznym, lecz sprawdzenie, czy w ustalonym stanie faktycznym i prawnym istnieją szczególne przesłanki przemawiające za uchyleniem lub zmianą decyzji ostatecznej. W szczególności postępowanie to nie może tworzyć dla strony prawa do kolejnej instancji odwoławczej (tak wskazano np. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 stycznia 2012 r., sygn. akt I SA/Wa 2201/11, LEX nr 1137348).

Dowiedz się więcej z książki
Decyzja o warunkach zabudowy
  • rzetelna i aktualna wiedza
  • darmowa wysyłka od 50 zł




@page_break@

Innymi słowy, nie można w postępowaniu prowadzonym w trybie art. 155 k.p.a. upatrywać środka zmierzającego do ponownego rozpoznania merytorycznego sprawy zakończonej ostateczną decyzją administracyjną.

Ponadto, zgodzić się trzeba ze stanowiskiem prezentowanym przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim, który w wyroku z dnia 16 czerwca 2010 r., (sygn. akt II SA/Go 277/10, LEX nr 643717) twierdzi, że w przypadku zastosowania trybu art. 155 k.p.a. do decyzji ustalającej warunki zabudowy, weryfikacja nie prowadzi do ponownego rozpoznania sprawy o wydanie decyzji o warunkach, lecz odbywa się wyłącznie w granicach ustaleń faktycznych i prawnych dotyczących pierwotnej decyzji.

Oznacza to, że organ nie musi prowadzić ponownego postępowania zmierzającego do oceny warunków zabudowy przez zlecenie ponownej analizy zagospodarowania, zabudowy i funkcji zabudowy, a weryfikacja odbywa się wyłącznie w granicach ustaleń stanowiących podstawę wydania pierwotnej decyzji ustalającej warunki zabudowy.

Zarówno więc sama analiza, jak i określone w § 9 powołanego rozporządzenia jej załączniki (tekstowy oraz graficzny) stanowią element konieczny jedynie przy wydawaniu pierwotnej decyzji ustalającej warunki zabudowy, nie zaś w odrębnym postępowaniu w sprawie zmiany ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy w trybie art. 155 k.p.a..

Na marginesie wskazać jedynie należy, że sytuacja przedstawia się odmiennie w przypadku uchylenia przez organ odwoławczy decyzji ustalającej warunki zabudowy. Jak wynika bowiem z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 9 lipca 2008 r. (sygn. akt II SA/Go 732/07, LEX nr 519011) skoro pierwsza decyzja organu została uchylona przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze, to tym samym uchylony został stanowiący jej integralną część załącznik (czyli jej część graficzna). Nie może on więc być traktowany jako załącznik do kolejnych decyzji o warunkach zabudowy, wydawanych w wyniku ponownego rozpoznania sprawy przez organ I instancji.

Reasumując stwierdzić należy, że organ administracyjny rozpatrujący wniosek o zmianę decyzji o warunkach zabudowy w trybie art. 155 k.p.a. nie jest zobowiązany do przeprowadzenia ponownej analizy funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu.

Dowiedz się więcej z książki
Decyzja o warunkach zabudowy
  • rzetelna i aktualna wiedza
  • darmowa wysyłka od 50 zł