NSA: Zasiłek celowy limitowany przez uznanie urzędnika

Urzędnicy uznali, że chory i niepracujący mieszkaniec Wieliczki nie może otrzymać więcej niż 200 zł na zakup leków z pomocy społecznej. Dlatego, że wziął już 1800 zł i tym samym otrzymał pomoc przeznaczoną na pokrycie niezbędnych potrzeb życiowych. Naczelny Sąd Administracyjny zgodził się z opinią, że środki z pomocy społecznej są ograniczone.

Andrzej B. zwrócił się do Burmistrza Wieliczki o przyznanie pomocy finansowej z przeznaczeniem na potrzeby socjalno-bytowe z powodu trudnej sytuacji materialnej i zdrowotnej.

Burmistrz przyznał mężczyźnie zasiłek celowy 200,00 zł z przeznaczeniem na dofinansowanie:

• do zakupu leków w kwocie 80,00 zł jednorazowo,
• do zakupu baterii do aparatu słuchowego w kwocie 30,00 zł jednorazowo,
• do ubezpieczenia aparatu słuchowego w kwocie 50,00 zł jednorazowo,
• do przejazdów komunikacją miejską w kwocie 40,00 zł jednorazowo.

W odwołaniu od tej decyzji Andrzej B. wniósł o jej zmianę i przyznanie świadczenia w wyższej kwocie.

Skarżący odwołał się do Samorządowego Kolegium Odwoławczego, lecz bez skutku. Nie ustępował wiec i złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

WSA utrzymuje decyzję w mocy

Oddalając skargę sąd I instancji stwierdził, że zaskarżona decyzja odpowiada prawu. Sąd przypomniał, że podstawę kwestionowanej decyzji stanowił przepis art. 39 ust. 1 i 2 u.p.s., którego konstrukcja wskazuje, że przyznanie zasiłku celowego leży w granicach, tzw. uznania administracyjnego.

Orzekanie w tych ramach, nie oznacza dowolności organu w rozstrzyganiu sprawy bowiem organ jest związany przesłankami wskazanymi w przepisach.

Sąd I instancji orzekł, że rodzaj, forma i rozmiar świadczenia powinny być odpowiednie do okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy, zaś potrzeby osób i rodzin korzystających z pomocy powinny zostać uwzględnione, jeżeli odpowiadają celom i mieszczą się w możliwościach pomocy społecznej.

Sąd I instancji stwierdził następnie, że zarówno Samorządowe Kolegium Odwoławcze, jak i organ I instancji, nie przekroczyły ram uznania administracyjnego.

Tym samym słusznie organ podkreślił zakres udzielonej już skarżącemu pomocy w analizowanym okresie (1849,00 zł). Ponadto sad wskazał, że przedłożona na rozprawie 10 kwietnia 2019 r. dokumentacja lekarska nie ma wpływu na ocenę zaskarżonej decyzji, bowiem nie stanowiła materiału dowodowego sprawy administracyjnej.

Adam B. złożył przez adwokata skargę kasacyjną.

NSA oddala skargę

Sąd II instancji uznał, że wyrok WSA nie narusza prawa. Naczelny Sąd Administracyjny zauważył, że trudna sytuacja skarżącego, która nie jest kwestionowana nie musiała skutkować obowiązkiem przyznania pomocy

Sędzia Arkadiusz Blewązka uznał, że spełnienie przez skarżącego przesłanek pozwalających na otrzymanie zasiłku celowego w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej mogło prowadzić do przyznania świadczenia w niższej wysokości niż oczekiwana przez skarżącego.

Niezbędne potrzeby - zaspokojone

Trafnie wskazywał sąd I instancji, iż organy pomocowe działają w oparciu o środki finansowe, których wysokość jest ściśle określona i w tak wyznaczonych granicach muszą realizować cele pomocy społecznej. Doświadczenie życiowe, nakazuje akceptację praktyki organów, która prowadzi do limitowania - w granicach obowiązującego prawa - rozmiaru przyznawanych świadczeń, z uwagi na ograniczone środki finansowe i stale rosnącą liczbą osób wymagających wsparcia.

Tym samym NSA uznał, że Andrzej B. otrzymał pomoc przeznaczoną na pokrycie niezbędnych potrzeb życiowych, a nadto - potrzeby skarżącego zaspokajane są ze środków pomocowych także poprzez przyznawanie innych świadczeń - dodał.

Sygnatura akt I OSK 2360/19, wyrok z 28 kwietnia 2020 r.

Sprawdź również książkę: Wsparcie prawne osób starszych >>