Dyrektor zarządu dróg miejskich orzekł o nałożeniu na właściciela przyczepy - kary pieniężnej za zajęcie pasa drogowego, bez zezwolenia poprzez umieszczenie dwóch reklam, umieszczonych na plandece przyczepy.

Od decyzji właściciel przyczepy wniósł odwołanie. W uzasadnieniu wskazał, iż prowadzi usługowy przewóz osób autokarem na podstawie posiadanej licencji. Przedmiotowa przyczepa jest niezbędna do prowadzenia tego rodzaju działalności z uwagi na fakt, iż w wielu przypadkach luki bagażowe autokaru nie wystarczają, aby pomieścić specjalny bagaż pasażerów (np. narty, rowery). Przyznał, iż przyczepa posiada nadruk reklamowy informujący o usługach oferowanych przez jego firmę, podobnie zresztą jak i inne pojazdy wykorzystywane do transportu w jego firmie. Nie zgodził się z dokonaną przez organ interpretacją przepisów ustawy o drogach publicznych , stwierdzając, iż taka wykładnia prowadzi do wniosku, że wszystkie pojazdy, na których widnieje treść reklamowa nie mogłyby zaparkować na drodze bez narażenia się na sankcje w postaci kary pieniężnej, jeśli wcześniej nie uzyskałyby zezwolenia na umieszczenie reklamy.

WSA rozpatrując sprawę, stanął na stanowisku, że zaparkowanie pojazdu w pasie drogowym drogi publicznej nie stanowi umieszczenia w tym pasie reklamy w rozumieniu art. 40 ust. 2 pkt 3 ustawy o drogach publicznych jeżeli pojazd ten ze względu na swoje cechy konstrukcyjne i przeznaczenie służy innym celom, aniżeli wyłącznie cele reklamowe. Przyczepa jest również pojazdem, co wynika wprost z art. 2 pkt 50 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r., Nr 108, poz. 908 z późn. zm.). Zatem zaparkowanie przyczepy, która jakkolwiek opatrzona jest napisami i znakami graficznymi o charakterze reklamowym, jednakże nie została konstrukcyjnie przeznaczona wyłącznie do tego celu, winno być uznane za zgodne z przeznaczeniem korzystanie z drogi publicznej, o jakim mowa w art. 1  ustawy o drogach publicznych  . WSA uznał, iż za przyjęciem powyższego stanowiska przemawia dodatkowo legalna definicja reklamy zawarta w art. 4 pkt 23  ustawy o drogach publicznych , reklama to nośnik informacji wizualnej w jakiejkolwiek materialnej formie wraz z elementami konstrukcyjnymi i zamocowaniami, umieszczony w polu widzenia użytkowników drogi. Przy tak sformułowanej definicji reklamy oczywistym jest, że nie chodzi o sam tylko nośnik informacji.

Nośnik ten musi być połączony z elementami konstrukcyjnymi i zamocowaniami. Przenosząc tę definicję na grunt rozpoznawanej sprawy WSA podkreślił, iż przyczepa nie posiadała żadnych elementów konstrukcyjnych ani też zamocowań, które służyć by miały zamontowaniu nośnika informacji wizualnej. Nie sposób bowiem za takie elementy uznać plandeki, która jest standardowym wyposażeniem przyczepy służącej do przewozu bagaży. Podobnie nie sposób byłoby uznać za takie elementy zewnętrznych elementów karoserii innych pojazdów służących do wykonywania transportu.


Na podstawie: Wyrok WSA w Gliwicach z 14 sierpnia 2012 r., sygn. akt II SA/Gl 469/12, nieprawomocny

Przydatne materiały:
Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm.)