Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 25 września 2020 r., po rozpoznaniu sprawy ze skargi Doroty R. na rozkaz personalny Komendanta Głównego Policji uchylił zaskarżony rozkaz.

Wyrok ten został wydany w wyniku zdarzenia, które miało miejsce w lipcu 2019 r. na terenie Komisariatu Policji. Doszło bowiem do tego, że Naczelnik Wydziału upadła w korytarzu budynku Komisariatu Policji i doznała obrażeń ciała skutkujących hospitalizacją. Skarżąca naczelnik dopuściła się nieprawidłowości podczas pełnienia obowiązków służbowych na stanowisku Komendanta Komisariatu.

Czytaj też: Zakres ochrony policjanta przed niezwłocznym zwolnieniem go ze służby z powodu choroby. Glosa do uchwały NSA z dnia 26 czerwca 2014 r., I OPS 16/13 >

Analiza zebranego w tej sprawie materiału dowodowego spowodowała wszczęcie  przeciwko skarżącej postępowania dyscyplinarnego, w ramach którego przedstawiono jej cztery zarzuty.

 

 

Zwolnienie ze służby

Następnie skarżąca wystąpiła o zwolnienie ze służby w Policji. Komendant Miejski w sierpniu 2019 r. poinformował skarżącą, że jej raport aktualnie pozostaje bez rozpatrzenia, z uwagi na skierowanie do Komendanta Wojewódzkiego Policji wniosku o zwolnienie jej ze służby w Policji.  Podstawą był art. 41 ust. 2 pkt 5 ustawy o Policji, czyli z powodu - ważnego interesu służby.

Zarząd Wojewódzkiego Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Policjantów odmówił zgody na zwolnienie skarżącej ze służby w Policji z powodu braku jednoznacznych dowodów.

Po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego organ pierwszej instancji, zwolnił skarżącą ze służby w Policji i nadał rygor natychmiastowej wykonalności. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ pierwszej instancji podkreślił, że skarżąca jest policjantem z długoletnim stażem. Od 2006 r. jest oficerem Policji i zajmuje stanowiska funkcyjne. Pełniła służbę na stanowisku komendanta komisariatu Policji.

Nagranie z monitoringu

Na nagraniu z kamery obejmującej wejście do budynku Komisariatu Policji  zarejestrowano przyjazd skarżącej oraz jej wejście do obiektu. Ponadto widać było, jak skarżąca, będąc w mundurze galowym, w obecności innych policjantów, niesie w ręku butelkę z nakrętką w kolorze srebrnym, wyglądem przypominającą butelkę alkoholu. Była też świadkiem wyprowadzenia z komisariatu policjanta pełniącego służbę na stanowisku asystenta wydziału  przez dwóch innych funkcjonariuszy trzymających go z obu stron pod ramię. Sposób poruszania się wyprowadzanego policjanta wskazywał, iż był pod wpływem alkoholu lub środka odurzającego. 

Organ zważył także, że skarżąca przekroczyła swoje uprawnienia i poleciła podległym sobie policjantom przewiezienie asystenta wydziału do miejsca jego zamieszkania. Według organu pierwszej instancji, nie ulega wątpliwości, że na terenie komisariatu podczas pobytu skarżącej w jednostce doszło do wypadku, którego okoliczności nie zostały przez nią wyjaśnione. Opisywane zdarzenie miało negatywny wydźwięk medialny, który naruszył dobro służby.

Zdaniem KWP, pozostawienie skarżącej w służbie, w zdecydowany sposób wpłynęłoby na pogorszenie wizerunku Policji, która mogłaby być postrzegana jako formacja tolerująca w swoich szeregach ludzi sprzeniewierzających się wartościom podlegającym bezwzględnej ochronie przez tę formację.

Czytaj też: Stosunek zatrudnienia w służbie kontraktowej Policji >

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżone rozkazy personalne zostały wydane z przekroczeniem granic uznania administracyjnego.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji, w rozpoznawanej sprawie organy Policji, powołując się na ważny interes służby, nie spełniły wymogów proceduralnych w zakresie prawidłowej oceny faktów, co miało w sprawie istotne znaczenie prawne. Rozstrzygnięcia organów Policji nie indywidualizują w sposób dostateczny przesłanki "ważnego interesu służby".

Organ nie zgodził się z tym wyrokiem i złożył skargę kasacyjną.

 

 

Ważny interes służby - udowodniony

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że w sprawie nie można dopatrzeć się żadnej z wad, która świadczyłaby o tym, że postępowanie sądowe dotknięte było nieważnością. A skarga  zasługuje na uwzględnienie, gdyż postawione zarzuty zawierają usprawiedliwione podstawy.

O wybiórczej i swobodnej ocenie materiału dowodowego sprawy, zdaniem sądu pierwszej instancji, ma świadczyć zapis monitoringu, czy zeznania świadków, w tym pominięcie zeznań kobiety – osoby postronnej przebywającej wówczas na komisariacie. Świadkowie wskazali na brak woni alkoholu u skarżącej. Naczelny Sąd Administracyjny oceny tej nie podzielił.

W postępowaniu o zwolnienie ze służby na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 5 ustawy o Policji rolą organu jest ustalenie, czy zachowanie funkcjonariusza naruszyło ważny interes służby. Organ jest obowiązany wykazać, w czym upatruje tegoż ważnego interesu, a także w jaki sposób został on naruszony. Te wymagane elementy znalazły się w zaskarżonym rozkazie personalnym.

Negatywny odbiór społeczny

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że skarżąca powinna pełnić całodobowy nadzór w podległej sobie jednostce Policji. Jednakże bez wiedzy i zgody KMP w dokonała, po zakończeniu uroczystości z okazji Święta Policji, zmiany w harmonogramie nadzoru, wyznaczając swojego zastępcę do osobistego kierowania w tym dniu Komisariatem Policji, sama przebywając w tym czasie na terenie jednostki.

Czytaj też: Można zwolnić policjanta, który za dużo choruje >

Całe zdarzenie z udziałem dwóch policjantów miejscowej jednostki Policji było powszechnie komentowane w różnych środkach masowego przekazu, co w konsekwencji wpłynęło na negatywny obraz formacji w odbiorze społecznym. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, organy orzekające w tej sprawie w sposób dostateczny wykazały, że z uwagi na ważny interes służby uzasadnione było rozwiązanie ze skarżącą stosunku służbowego. NSA dodał, że wbrew stanowisku sądu pierwszej instancji, zwolnienie ze służby w Policji na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 5 ustawy o Policji, nie stanowi sankcji i to najostrzejszej, gdyż nie jest to postępowanie dyscyplinarne. Jest natomiast konsekwencją ziszczenia się przesłanek przewidzianych w tym przepisie.

Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny postanowił uchylić zaskarżony wyrok WSA.

Sygnatura akt III OSK 4250/21, wyrok NSA z 18 maja 2022 r.