Starosta powołując się na art. 124 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r., poz. 518 ze zm.) orzekł o ograniczeniu sposobu korzystania z części nieruchomości należacych do jej współwłaścicieli.

Jednocześnie udzielił spółce zezwolenia na przebudowę na tej nieruchomości istniejącej napowietrznej linii elektroenergetycznej, w tym zdemontowanie dotychczasowych przewodów, ich usunięcie i zamontowanie nowych przewodów.

Właściciele nieruchomości odwołali się od decyzji. Zarzucili jej niezgodność z prawem oraz brak przeprowadzenia koniecznych rokowań pomiędzy stronami.

WSA uznał skargę za niezasadną.

Zdaniem sądu udzielenie zezwolenia na ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości poprzedzone zostało rokowaniami.

Celem ustanowionego w art. 124 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami obowiązku przeprowadzenia rokowań jest umożliwienie konsensualnego załatwienia sprawy.

Niemożność uzyskania zgody właściciela zachodzi wówczas, gdy nie odpowiedział on na zaproszenie do rokowań, sprzeciwił się wyrażeniu zgody albo strony postawiły sobie wzajemnie takie warunki, że uznały je za niemożliwe do przyjęcia.

Z akt sprawy wynika, że skarżący zostali zaproszeni do rokowań. Inwestor podejmował próby polubownego określenia warunków ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości w celu przebudowy linii elektroenergetycznej, które zakończyły się niepowodzeniem.

Dopiero nie dostrzegając szans na zawarcie porozumienia z obojgiem skarżących, wnioskodawca zdecydował się złożyć wniosek o wydanie decyzji ograniczającej sposób korzystania skarżących z ich nieruchomości.
Sąd wyjaśnił, że rokowania może przerwać każdy z uczestników negocjacji niedostrzegający realnych szans na zawarcie porozumienia. Poprzez "przedłużanie" toku korespondencji niemożliwe byłoby rozpoczęcie procesu budowlanego dla każdej inwestycji liniowej celu publicznego albowiem inwestor nie byłby w stanie uzyskać tytułu prawnego do władania nieruchomością na cele budowlane.

Na podstawie:
Wyrok WSA w Białymstoku z 22 września 2015 r., sygn. akt II SA/Bk 365/15, nieprawomocny