Podstawowe znaczenie dla treści planu ma jednak art. 15 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym Zgodnie z tym przepisem jest 12 elementów, które muszą znaleźć się w planie obowiązkowo (ust. 2), a są to:
1) przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania;
2) zasady ochrony i kształtowania ładu przestrzennego;
3) zasady ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego;
4) zasady ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej;
5) wymagania wynikające z potrzeb kształtowania przestrzeni publicznych;
6) zasady kształtowania zabudowy oraz wskaźniki zagospodarowania terenu, maksymalna i minimalna intensywność zabudowy jako wskaźnik powierzchni całkowitej zabudowy w odniesieniu do powierzchni działki budowlanej, minimalny udział procentowy powierzchni biologicznie czynnej w odniesieniu do powierzchni działki budowlanej, maksymalna wysokość zabudowy, minimalna liczbę miejsc do parkowania i sposób ich realizacji oraz linie zabudowy i gabaryty obiektów;
7) granice i sposoby zagospodarowania terenów lub obiektów podlegających ochronie, ustalonych na podstawie odrębnych przepisów, w tym terenów górniczych, a także obszarów szczególnego zagrożenia powodzią oraz obszarów osuwania się mas ziemnych;
8) szczegółowe zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości objętych planem miejscowym;
9) szczególne warunki zagospodarowania terenów oraz ograniczenia w ich użytkowaniu, w tym zakaz zabudowy;
10) zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej;
11) sposób i termin tymczasowego zagospodarowania, urządzania i użytkowania terenów;
12) stawki procentowe, na podstawie których ustala się opłatę planistyczną.
Każdy plan miejscowy musi określać powyższe parametry i nie można z nich zrezygnować, gdyż wówczas może to stanowić naruszenie zasad sporządzania planu, co będzie skutkowało stwierdzeniem nieważności uchwały w całości lub w części (art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ). W orzecznictwie sądowoadministracyjnym coraz bardziej przeważa jednak pogląd, iż wprawdzie przepis art. 15 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ma formę kategoryczną i wymaga obowiązkowego zamieszczania w planach miejscowych podanych w nim elementów, to jednak nie na każdym terenie poddanym planowaniu elementy te w ogóle występują. Sam fakt, że organ planistyczny nie zaznaczył, że umieszczenie tych elementów dla danego terenu jest zbędne, nie może przesądzać o uznaniu sprzeczności z prawem uchwały (zob. np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 28 grudnia 2010 r. II SA/Kr 828/10, LEX nr 753651 lub wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 kwietnia 2010 r. II OSK 311/10, LEX nr 597536).
Ponadto ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym zawiera katalog elementów, które umieszcza się w planie fakultatywnie, tj. w zależności od potrzeb (art. 15 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ):
1) granice obszarów wymagających przeprowadzenia scaleń i podziałów nieruchomości;
2) granice obszarów rehabilitacji istniejącej zabudowy i infrastruktury technicznej;
3) granice obszarów wymagających przekształceń lub rekultywacji;
4) granice terenów pod budowę urządzeń wytwarzających energię z odnawialnych źródeł energii o mocy przekraczającej 100 kW oraz granice ich stref ochronnych związanych z ograniczeniami w zabudowie, zagospodarowaniu i użytkowaniu terenu oraz występowaniem znaczącego oddziaływania tych urządzeń na środowisko;
5) granice terenów pod budowę obiektów handlowych, o których mowa w art. 10 ust. 2 pkt 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ;
6) granice terenów rozmieszczenia inwestycji celu publicznego o znaczeniu lokalnym;
7) granice terenów inwestycji celu publicznego o znaczeniu ponadlokalnym, umieszczonych w planie zagospodarowania przestrzennego województwa lub w ostatecznych decyzjach o lokalizacji drogi krajowej, wojewódzkiej lub powiatowej, linii kolejowej o znaczeniu państwowym, lotniska użytku publicznego, inwestycji w zakresie terminalu lub przedsięwzięcia Euro 2012;
8) granice terenów rekreacyjno-wypoczynkowych oraz terenów służących organizacji imprez masowych;
9) granice pomników zagłady oraz ich stref ochronnych, a także ograniczenia dotyczące prowadzenia na ich terenie działalności gospodarczej, określone w ustawie z dnia 7 maja 1999 r. o ochronie terenów byłych hitlerowskich obozów zagłady;
10) granice terenów zamkniętych, i granice stref ochronnych terenów zamkniętych;
11) sposób usytuowania obiektów budowlanych w stosunku do dróg i innych terenów publicznie dostępnych oraz do granic przyległych nieruchomości, kolorystykę obiektów budowlanych oraz pokrycie dachów;
12) zasady i warunki sytuowania obiektów małej architektury, tablic i urządzeń reklamowych oraz ogrodzeń, ich gabaryty, standardy jakościowe oraz rodzaje materiałów budowlanych, z jakich mogą być wykonane;
13) minimalną powierzchnię nowo wydzielonych działek budowlanych.
Katalog obowiązkowych i fakultatywnych elementów planu jest zamknięty, tj. niedopuszczalne jest zamieszczanie w planie innych regulacji, niż określone w art. 15 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 20 grudnia 2010 r.
II SA/Kr 915/10, LEX nr 753694 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 16 października 2008 r. II SA/Ke 392/08, LEX nr 515293).
Przydatne materiały:
Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.)
Pisaliśmy o tym również:
Sporządzanie projektu miejscowego planu – treść planu (część I)
Sporządzanie projektu miejscowego planu – dokumenty dodatkowe