Rada miasta podjęła uchwałę w sprawie dodatkowych oznaczeń taksówek oraz przepisów porządkowych związanych z przewozem osób i bagażu taksówkami na terenie miasta. W podstawie prawnej tego aktu wskazano art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 15 ust. 7 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe (Dz. U. z 2000 r., Nr 50, poz. 601 ze zm.).

Wojewoda stwierdził nieważność części uchwały. W uzasadnieniu rozstrzygnięcie organ nadzoru podkreślił, iż akty prawa miejscowego nie mogą wkraczać w materię regulowaną ustawą. Powinny respektować unormowania zawarte w aktach wyższego rzędu bez potrzeby wpisywania do ich treści postanowień ustawowych. Zdaniem organu nadzoru zasady te w przypadku kwestionowanej uchwały zostały naruszone, ponieważ upoważnienie organu stanowiącego jednostki samorządu terytorialnego do wprowadzenia obowiązku stosowania dodatkowych oznaczeń i dodatkowego wyposażenia technicznego taksówek nie obejmuje możliwości określania zakazów umieszczania określonych treści i znaków na pojeździe lub ustanawiania innych oznaczeń niż te, które dotyczą pojazdu.

W skardze wniesionej do WSA miasto zakwestionowało stanowisko organu nadzoru w odniesieniu do zarzutów dotyczących przekroczenia zakresu delegacji ustawowej. W ocenie WSA unormowania przyjęte przez radę miasta zamieszczone w uchwale, wskazane w rozstrzygnięciu nadzorczym przez wojewodę nie naruszają w sposób istotny przepisów prawa przewozowego oraz innych przepisów powszechnie obowiązujących. W sentencji rozstrzygnięcia nadzorczego wojewoda wskazał jedynie na niezgodność przepisów zawartych w uchwale z art. 15 ust. 5 prawa przewozowego uznając, że sprzeczność uchwały z prawem polega na istotnym naruszeniu postanowień delacji ustawowej. W ocenie Sądu ustawodawca formułując delegację ustawową w art. 15 ust. 6 ustawy stwierdza, iż w odniesieniu do gminnego przewozu osób i bagażu taksówkami przepisy porządkowe określa rada gminy. Zatem przepisy te będą miały za przedmiot również stosunki między kierowcą świadczącym usługę przewozu oraz pasażerem. Lokalny charakter tego rodzaju przepisów porządkowych "przewozowych" pozwala na dostosowanie rozwiązań do dotyczących stosunków zawiązywanych na podstawie prawa przewozowego do lokalnych warunków. Taką właśnie rolę spełniają kwestionowane przepisy.

Wojewoda złożył skargę kasacyjną, w której wniósł o uchylenie WSA zarzucając mu naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię przepisu art. 15 ust. 5 ustawy z dnia 15 listopada 1984 roku Prawo przewozowe oraz art. 7 Konstytucji RP.

NSA rozpatrując sprawę przypomniał, iż koniecznym warunkiem uznania, że strona prawidłowo powołuje się na jedną z podstaw kasacyjnych, jest wskazanie, które przepisy ustawy zostały naruszone, na czym to naruszenie polegało oraz jaki mogło mieć wpływ na wynik sprawy. To na autorze skargi kasacyjnej ciąży obowiązek konkretnego wskazania, które przepisy prawa materialnego zostały przez sąd naruszone zaskarżanym orzeczeniem, na czym polegała ich błędna wykładnia i niewłaściwe zastosowanie oraz jaka powinna być wykładnia prawidłowa i właściwe zastosowanie. Naruszenie prawa materialnego, będące następstwem błędnej jego wykładni, można określić jako nadanie innego znaczenia treści zastosowanego przepisu, czyli polega na mylnym zrozumieniu poszczególnego zwrotu lub treści i tym samym znaczenia przepisu lub też tylko terminu występującego w jego treści. W uzasadnieniu zarzutu błędnej wykładni należy przeprowadzić wywód prawny na temat naruszonego przepisu ze stanowiskiem, jak należy ten przepis wykładać i dlaczego dokonana w zaskarżonym wyroku jego interpretacja jest błędna.

Zatem skarżący kwestionując wyrok sądu I instancji, stawiając zarzut błędnej wykładni, winien przeprowadzić wywód prawny na temat art. 15 ust. 5 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe (jednolity tekst: Dz. U. z 2000 r. Nr 50, poz. 601 ze zm.) i art. 7 Konstytucji RP, jak należy te przepisy wykładać i na czym polegała ich błędna wykładnia. Winien zatem wyjaśnić jak rozumie powołane przepisy oraz wskazać dlaczego zostały one naruszone przez Sąd I instancji. W przypadku przepisu delegacyjnego, a takim jest art. 15 ust. 5 u.p.p., należało wywieść jak skarżący rozumie kompetencje rady miasta do ustalenia przepisów porządkowych, w tym co kryje się pod pojęciem tych przepisów oraz wskazać konkretne treści postanowień uchwały, które wykraczają poza zakres tej delegacji i wyjaśnić dlaczego. Taka konstrukcja zarzutu pozwalałaby bowiem na ocenę, czy rzeczywiście doszło do naruszenia art. 15 ust. 5 u.p.p. poprzez jego błędną wykładnię, tym samym na kontrolę kasacyjną legalności zaskarżonego wyroku.

Natomiast zdaniem NSA w uzasadnieniu skargi kasacyjnej jej autor zawarł ogólne uwagi dotyczące delegacji dla rady gminy umożliwiającej jej stanowienie prawa miejscowego w zakresie przepisów porządkowych regulujących przewóz osób i mienia. Nie nawiązał, poza sferą fiskalną przewozu taksówkowego, która zostanie omówiona oddzielenie, do konkretnych postanowień uchwały przekraczających delegacje ustawową. Nie wskazał treści tych postanowień, co uniemożliwia ustalenie, czy ich przedmiot rzeczywiście wykracza poza kompetencje rady przyznane jej na podstawie art. 15 ust. 5 u.p.p. Dodać do tego należy, że uzasadnienie skargi w ogóle nie nawiązuje do drugiego ze wskazanych w petitum skargi przepisów art. 7 Konstytucji RP.

Z treści skargi kasacyjnej , a mianowicie z jej podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienia, musi wynikać konkretny zarzut naruszenia prawa materialnego lub procesowego. Sąd kasacyjny nie jest uprawniony do domyślania się ani też uzupełniania za skarżącego zarzutów kasacyjnych. Nie wolno mu też wiązać niepełnych wskazań kasatora z wcześniejszymi zarzutami stawianymi podczas postępowania przed organami czy sądem I instancji. Treść skargi kasacyjnej sama w sobie musi być wystarczająca do zbadania legalności zaskarżonego orzeczenia – podkreślił NSA.


Na podstawie:
Wyrok NSA z 12 marca 2013 r., sygn. akt II GSK 2468/11, prawomocny

Przydatne materiały:
Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.)