Zarząd powiatu zaskarżył uchwałę rady gminy dotyczącą regulaminu utrzymania czystości i porządku na jej terenie. Zdaniem skarżącego rada podejmując zaskarżoną uchwałę określiła dla zarządców dróg powinności wykraczające poza obowiązki określone w ustawie o utrzymaniu czystości i porządku w gminach .

WSA rozpatrując skargę podkreślił, iż ustawodawca - wyznaczając w art. 4 ust. 2 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach zakres materii regulaminowej - pozostawił stosunkowo niewielki obszar dla normowania w regulaminie utrzymania czystości i porządku w gminie szczególnych obowiązków zarządców dróg publicznych. Udzielone radzie gminy upoważnienie w tym zakresie obejmuje tylko te spośród punktów wymienionych w powołanym przepisie, które odnoszą się wprost do "dróg publicznych" tudzież do "terenów przeznaczonych do użytku publicznego". W tym ostatnim pojęciu mieszczą się bowiem m.in. drogi publiczne i place.

Przyznane w art. 4 ust. 2 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach radzie gminy upoważnienie do określenia w regulaminie szczegółowych zasad utrzymania czystości i porządku na terenie gminy, w odniesieniu do dróg publicznych obejmuje jedynie kwestie dotyczące: rodzaju i minimalnej pojemności urządzeń przeznaczonych do zbierania odpadów komunalnych, warunków rozmieszczania tych urządzeń i ich utrzymania w odpowiednim stanie sanitarnym, porządkowym i technicznym oraz częstotliwości i sposobu pozbywania się odpadów komunalnych.

WSA zwrócił uwagę, iż to stosunkowo wąskie ujęcie kompetencji rady gminy w omawianym zakresie ma swoje uzasadnienie celowościowe. Zważywszy bowiem, że w pojęciu dróg publicznych mieszczą się nie tylko drogi gminne czy powiatowe, ale także wojewódzkie i krajowe, które mogą przebiegać przez dziesiątki a nawet setki gmin, przyznanie poszczególnym gminom zbyt szerokich uprawnień do kształtowania we własnym zakresie zasad utrzymania porządku i czystości na tych drogach – np. w zakresie terminów lub sposobu czy środków wykonywania poszczególnych obowiązków - mogłoby doprowadzić do znacznego utrudnienia, a w skrajnych przypadkach wręcz paraliżu, bieżącej działalności zarządców poszczególnych dróg, zwłaszcza tych wyższych kategorii. Zarządcy ci zmuszeni byliby bowiem uwzględniać w swej działalności liczne, niewykluczone że skrajnie odmienne, partykularne regulacje gminne, i np. przy przekroczeniu granic danej gminy zmieniać sposób lub standard zimowego utrzymania przejezdności dróg – podkreślił WSA w Poznaniu.

Na podstawie: Wyrok WSA w Poznaniu z 2 lutego 2011 r., sygn. akt IV SA/Po 902/10, prawomocny

Przydatne materiały:
 Ustawa z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2005 r. Nr 236, poz. 2008 ze zm.)