Rada miasta ustaliła w uchwale zwolnienia od podatku od nieruchomości na terenie miasta. Prokurator rejonowy zaskarżył uchwałę, zarzucając jej naruszenie przepisów ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r., Nr 95, poz. 613 ze zm.) , poprzez ustanowienie zwolnienia od podatku od nieruchomości gruntów, budynków oraz ich części będących w posiadaniu jednostek organizacyjnych miasta, z wyjątkiem zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej oraz zajętych na cele statutowe ochotniczej straży pożarnej. W uzasadnieniu skargi prokurator wskazał, że wprawdzie podejmowanie uchwał w sprawach podatków i opłat należy do wyłącznej właściwości rady gminy, lecz tylko w granicach określonych w odrębnych ustawach.

WSA rozpatrując skargę stwierdził, iż zawarte w art. 7 ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych sformułowanie "inne zwolnienia przedmiotowe" może dotyczyć tylko i wyłącznie przedmiotu, a więc nieruchomości wykorzystywanych do różnego rodzajów działalności. Przy czym przedmiot winien być tak określony, żeby nie była możliwa identyfikacja konkretnego podatnika, a właściwie odniesienie przyjętej ulgi do konkretnego podatnika lub grupy (kategorii) podatników, z pominięciem innych, wymienionych w treści art. 3 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych . Oznacza to, że cechy przedmiotu, muszą zostać określone w przepisie w ten sposób, żeby dotyczyły potencjalnie/hipotetycznie nieoznaczonego indywidualnie podatnika (lub grupy podatników).

Zdaniem WSA wymienione postanowienia uchwały rady miasta w istocie kreują generalne zwolnienie od podatku od nieruchomości przyznane konkretnemu adresatowi tej normy prawa miejscowego, tj. jednostkom organizacyjnym miasta, z wyjątkiem gruntów, budynków oraz ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej oraz ochotniczej straży pożarnej, w zakresie jej działalności statutowej. Nie budzi natomiast wątpliwości, iż zwolnienie wymienione w uchwale odnosi się do ochotniczej straży pożarnej. WSA zwrócił uwagę, iż zgodnie z art. 217 Konstytucji RP , to do ustawodawcy, w drodze aktu rangi ustawowej, należy prawo do nakładania podatków, innych danin publicznych, określania podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków.

W przepisie art. 7 ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych ustawodawca wyraźnie wytyczył granice, w ramach których może poruszać się "lokalny prawodawca", tj. w rozpatrywanej sprawie rada gminy, stanowiąc zwolnienia podatkowe inne, niż przewidziane w ustawie podatkowej. Uprawnienie rady gminy ograniczono wyłącznie do stanowienia zwolnień o charakterze przedmiotowym, by wykluczyć w ten sposób możliwość przyjęcia rozwiązań dyskryminujących grupy podatników, na których – mimo spełnienia warunków przedmiotowych – zwolnienie podatkowe nie rozciągałoby się. Z tych też względów, na podstawie normy kompetencyjnej zawartej w art. 7 ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych rada gminy nie jest uprawniona do stanowienia niewymienionych w ustawie zwolnień o charakterze podmiotowym, czy też podmiotowo-przedmiotowym.

Na podstawie: Wyrok WSA w Gliwicach z 20 września 2011 r., sygn. akt I
SA/Gl 524/11

Przydatne materiały:
 Ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.)
Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. z. Nr 78, poz. 483 ze zm.)