Rada gminy podjęła uchwałę w sprawie zbycia nieruchomości. Jeden z radnych wniósł skargę na uchwałę. Jego zdaniem przy podjęciu uchwały pominięto zasady: celowości, rzetelności i zasadności. Radny podkreślił, że uchwała godzi w jego i jego wyborców sferę prawną, gdyż sprzedaż żwirowni jako jedynej w gminie spowoduje, że znaczna część mieszkańców z uwagi na duże koszty, które będą generowane przez transport z innych daleko oddalonych żwirowni, zaniecha wykonywania remontów budynków. Natomiast konsekwencją nie wykonywania okresowych i niezbędnych remontów będzie zagrożenie zdrowia i życia.

W odpowiedzi rada gminy wskazała, iż zgodnie z art. 18 ust. 2 pkt 9 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) do wyłącznej właściwości rady gminy należy podejmowanie uchwał w sprawach majątkowych gminy przekraczających zakres zwykłego zarządu. Jedną z takich spraw jest wyrażenie przez radę gminy zgody na zbycie nieruchomości. Rada podejmując uchwałę w sprawie zbycia nieruchomości kierowała się najlepiej pojętym dobrem społeczności lokalnej gminy, a do tego rada działała na podstawie prawa i w granicach prawa.

WSA przypomniał, iż legitymacja do wniesienia skargi na uchwały z zakresu administracji publicznej do sądu administracyjnego przysługuje nie temu kto ma w tym interes prawny, ale temu czyj interes prawny został naruszony skarżonym rozstrzygnięciem. Naruszenie interesu prawnego składającego taką skargę musi mieć przy tym charakter bezpośredni, zindywidualizowany, obiektywny i realny. Uchwała, czy też konkretne jej postanowienia, musi więc naruszać rzeczywiście istniejący w dacie podejmowania uchwały interes prawny skarżącego.

Sąd podkreślił, iż skarga na podstawie art. 101 ustawy o samorządzie gminnym nie ma charakteru actio popularis, a zatem do jej wniesienia nie legitymuje sama ewentualna sprzeczność zaskarżonej uchwały z prawem. Podstawą zaskarżenia jest bowiem równocześnie naruszenie konkretnie rozumianych interesów lub uprawnień konkretnego obywatela lub ich grupy, ewentualnie innego podmiotu, który jest mieszkańcem danej gminy lub jest z tą gminą w inny sposób prawnie związany. W związku z tym każdy skarżący, składając skargę w trybie art. 101 ustawy o samorządzie gminnym musi wykazać, że w konkretnym wypadku istnieje związek pomiędzy jego własną, prawnie gwarantowaną (a nie wyłącznie faktyczną) sytuacją, a zaskarżoną przezeń uchwałą, to znaczy, iż zachodzi związek polegający na tym, że uchwała narusza (czyli pozbawia lub ogranicza) jego interes prawny lub uprawnienie, albo jako indywidualnego podmiotu, albo jako członka określonej wspólnoty samorządowej.


Przymiot strony w postępowaniu kwestionującym legalność uchwały z zakresu administracji publicznej kształtowany jest na innych zasadach niż w postępowaniu administracyjnym regulowanym przepisami Kpa. Dopiero naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia otwiera drogę do merytorycznego rozpoznania (oceny) zaskarżonej uchwały. Ocena ta zaś dotyczy rodzaju naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia skarżącego i w zależności od tego skarga może lub nie może być uwzględniona.


Zdaniem składu orzekającego uchwała zezwalająca na zbycie nieruchomości gminnej w drodze przetargu nie narusza interesu prawnego podmiotu, który zamierza w przyszłości nabywać żwir wydobywany na działce będącej przedmiotem sprzedaży. Również okoliczności podnoszone przez skarżącego, że mieszkańcy będą zmuszeniu do kupowania żwiru w innych miejscowościach ponosząc przy tym znaczne koszty transportu nie uzasadnia przyznania mu uprawnienia do zaskarżenia uchwały o wyrażeniu zgody na zbycie nieruchomości do sądu administracyjnego.

Uchwała o wyrażeniu zgody na zbycie nieruchomości nie wpływa na sferę prawną tej osoby, chronioną przepisem prawa materialnego. Uchwała taka nie odnosi się do sytuacji prawnej potencjalnych nabywców żwiru wydobywanej w żwirowni będącej przedmiotem sprzedaży jak również nie kształtuje uprawnień tych osób.

Uchwała ta jest ona jedynie oświadczeniem organu gminy, jakim jest rada gminy, wyrażającym zgodę dla innego organu gminy – wójta, na sprzedaż nieruchomości pozostającej w zasobach gminnych.



Na podstawie:
Wyrok WSA w Poznaniu z 27 czerwca 2013 r., sygn. akt IV SA/Po 254/13, nieprawomocny