Rada powiatu podjęła uchwałą w sprawie likwidacji samodzielnego publicznego zespołu opieki zdrowotnej. Jeden z mieszkańców powiatu zaskarżył uchwałę. WSA ją jednak oddalił. Zdaniem sądu skarżący nie wykazał bowiem, aby zaskarżona uchwała naruszała jego uprawnienie wynikające z konkretnego przepisu prawa materialnego. Skarga nie zawiera bowiem takiego zarzutu odnoszącego się do wskazania konkretnego uprawnienia skarżącego wynikającego z przepisu prawa materialnego, a skarżący wskazuje na: sprzeczność zaskarżonej uchwały z prawem oraz potencjalne zagrożenie naruszenia interesu prawnego bądź uprawnienia. WSA podkreślił, iż to po stronie skarżącego leżało wykazanie związku tego naruszenia z jego indywidualną sytuacją prawną, poprzez wskazanie związku przyczynowego pomiędzy zaskarżoną uchwałą w sprawie likwidacji SP ZOZ, a jego uprawnieniem normowanym tą uchwałą.


W odpowiedzi skarżący wskazał, że jego interes prawny wynika z art. 15 ust. 2 w zw. z art. 30 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz.U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027 ze zm.), zgodnie z którym świadczeniobiorcy przysługują świadczenia gwarantowane z zakresu m.in. leczenia szpitalnego w wybranym przez siebie szpitalu, a likwidacja SP ZOZ ogranicza to prawo eliminując podmiot, co do którego przysługiwało skarżącemu roszczenie o realizację leczenia szpitalnego. Zdaniem skarżacego wskazane przepisy prawa tworzą normę prawną, z której wynika jego interes prawny do złożenia skargi na uchwałę. Bezsporne w sprawie jest bowiem, że jest on świadczeniobiorcą uprawnionym do korzystania z leczenia szpitalnego, które oferował zlikwidowany SP ZOZ, i że zamieszkuje na terenie działania placówki.

NSA rozpatrując sprawę uznał, iż artykuł 15 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz.U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027 ze zm.) stanowi enumeratywne wyliczenie świadczeń gwarantowanych i nie daje podstaw do wyprowadzenia interesu prawnego do realizacji świadczeń gwarantowanych przez podmiot służby zdrowia usytuowany w jednostce samorządu terytorialnego. Takich podstaw do realizacji świadczeń gwarantowanych nie daje art. 30 tej ustawy, stanowi bowiem, że świadczeniobiorca ma prawo wyboru szpitala spośród szpitali, które zawarły umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, z zastrzeżeniem art. 56b i art. 69b ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej, art. 153 ust. 7a ustawy z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej i art. 115 § 1a Kodeksu karnego wykonawczego. Prawo wyboru szpitala jest prawem ograniczonym, wyznaczonym przez umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Regulacja ta nie daje zatem podstaw do wyprowadzenia prawa do świadczeń w jednostce służby zdrowia usytuowanej terytorialnie – podkreślił NSA.

Na podstawie: Wyrok NSA z 23 maja 2012 r., sygn. akt II OSK 601/12, prawomocny