Postępowanie nieważnościowe obejmuje inwestycję mimo jej błędnej kwalifikacji

Przedmiotem postępowania nieważnościowego jest konkretna decyzja wydana w określonym postępowaniu głównym, na podstawie wskazanych w niej przepisów. Jeśli postępowanie główne zakończyło się decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, to dotyczące tej decyzji postępowanie nadzwyczajne nieważnościowe nie może dotyczyć innego rodzaju inwestycji, nawet wówczas, gdy w postępowaniu głównym dokonano błędnego zakwalifikowania inwestycji jako inwestycji celu publicznego uznał WSA w Białymstoku.

Burmistrz ustalił lokalizację inwestycji celu publicznego w postaci budowy elektrowni wiatrowej wraz z infrastrukturą towarzyszącą, Wydanie decyzji poprzedzone zostało przeprowadzeniem postępowania lokalizacyjnego właściwego dla inwestycji mających charakter inwestycji celu publicznego. Właściciele nieruchomości, na której inwestycja miała być zlokalizowana, zaskarżyli decyzję. Organ odwoławczy ustalił, iż decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa. SKO wskazało, że w art. 6 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.) ustawodawca nie zaliczył do inwestycji celu publicznego przedsięwzięcia w postaci budowy elektrowni wiatrowej, bowiem taka elektrownia nie jest urządzeniem służącym przesyłaniu czy dystrybucji energii elektrycznej, ale służy jej wytwarzaniu. Ponadto wytworzona energia jest przeznaczona na potrzeby własne, a nie dla szerszej społeczności. Zdaniem SKO mimo wad decyzji lokalizacyjnej, nie można stwierdzić jej nieważności jeśli od dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji upłynęło 12 miesięcy, co wynika z art. 53 ust. 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym SKO ustaliło, że w sprawie od doręczenia decyzji upłynął ponad rok, zatem brak było możliwości stwierdzenia nieważności decyzji lokalizacyjnej.

Skargę na rozstrzygnięcie SKO wnieśli do sądu administracyjnego właściciele nieruchomości. Wskazali między innymi, że w sprawie nie mógł mieć zastosowania art. 53 ust. 7  ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym , bowiem sporna inwestycja nie jest inwestycją celu publicznego.
 

WSA uznał, iż nie zasługuje na uwzględnienie stanowisko o braku możliwości zastosowania przez SKO przepisu art. 53 ust. 7  ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym  z uwagi na to, że sporna elektrownia wiatrowa nie była inwestycją celu publicznego. Zdaniem sądu prawidłowo wskazano w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, że postępowanie lokalizacyjne zakończone wydaniem decyzji niezależnie od tego, że faktycznie nie dotyczyło inwestycji celu publicznego – było prowadzone i zakończyło się tak jak dla lokalizowania takiej inwestycji. Ten fakt był bezsporny i przesądzał o konieczności zastosowania przepisu art. 53 ust. 7  ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym , bowiem przedmiotem postępowania nadzwyczajnego (tu: o stwierdzenie nieważności) jest konkretna decyzja wydana w określonym postępowaniu, na podstawie wskazanych w niej przepisów. Jeśli postępowanie główne zakończyło się decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, to dotyczące tej decyzji postępowanie nadzwyczajne nieważnościowe nie może dotyczyć innego rodzaju inwestycji, nawet wówczas, gdy w postępowaniu głównym dokonano błędnego zakwalifikowania inwestycji jako inwestycji celu publicznego.

Na podstawie: Wyrok WSA w Białymstoku z 11 lipca 2012 r., sygn. akt II SA/Bk 158/12, nieprawomocny

Na podstawie: 
Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.)