Właściciel nieruchomości zaskarżył uchwałę rady gminy w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zdaniemskarżącego plan znacznie ograniczył sposób zagospodarowania jego działki, ponieważ przeznaczył ją pod uprawy rolne. Tymczasem zarówno w studium, w poprzednim planie, jak i w decyzji o warunkach zabudowy dopuszczono na jego działce zabudowę.
W odpowiedzi na skargę rada gminy zwróciła uwagę, że gminie przysługuje prawo do przeznaczania terenu pod określone funkcje i ustalania zasad zagospodarowania terenu, czyli tzw. władztwo planistyczne. Jest ono wprawdzie ograniczone przepisami, jednak zakres ochrony prawa własności nie jest bezwzględny, a gmina kształtując i prowadząc politykę przestrzenną na swoim terenie musi uwzględniać także interesy ogólnospołeczne. Ingerencja w sposób wykonywania własności musi się mieścić w granicach wyznaczonych interesem publicznym.
WSA rozpatrując skargę stwierdził, iż decyzja o warunkach zabudowy jest decyzją administracyjną, która nie rodzi praw do terenu, a jej adresatem może być wnioskodawca, który nie legitymuje się żadnym tytułem prawnym do nieruchomości. Tym samym decyzja ta nie kształtuje prawa własności nieruchomości. Wpływ na prawo własności nieruchomości wywiera dopiero decyzja o pozwoleniu na budowę. Z faktu, że organ administracji wydający pozwolenie na budowę jest związany decyzją o warunkach zabudowy nie wynika, że osoba legitymująca się decyzją o warunkach zabudowy otrzyma pozwolenie na budowę. Dla uzyskania pozwolenia na budowę konieczne jest spełnienie przesłanek określonych w Prawie budowlanym . Z decyzji o warunkach zabudowy nie wynika zatem żadne materialne roszczenie ani o pozwolenie na budowę, ani tym samym o pozwolenie na zagospodarowanie działki w zakresie określonym decyzją o warunkach zabudowy. Z decyzji o warunkach zabudowy wynika jedynie roszczenie formalne o uwzględnienie przez organ w postępowaniu poprzedzającym wydanie pozwolenia na budowę warunków zabudowy określonych w ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy. Skoro interes prawny jest kategorią prawa materialnego, to nie można mówić o jego naruszeniu w przypadku uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego sprzecznego z wcześniejszą decyzją o warunkach zabudowy. Musiałby bowiem istnieć bezpośredni związek pomiędzy ukształtowanym w drodze decyzji prawem własności nieruchomości należącej do skarżącego a zaskarżona uchwałą, co w przypadku decyzji o warunkach zabudowy nie ma miejsca. Prawo własności na skutek decyzji o warunkach zabudowy nie ulega żadnej modyfikacji. WSA podkreślił, iż sam fakt, iż skarżący jest właścicielem nieruchomości, co do których wydano decyzję o warunkach zabudowy, nie oznacza, iż z tego tytułu jest on legitymowany do złożenia skargi w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego sprzecznego z treścią tej decyzji.
Na podstawie: Wyrok WSA w Krakowie z 7 lutego 2012 r., sygn. akt II SA/Kr 453/11
Przydatne materiały:
Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.)