Przyjęte rozwiązania w art. 207 ust. 12a u.f.p. (ustawy o finansach publicznych) - zgodnie, z którymi, w przypadku wydania decyzji w I instancji przez IZ (Instytucję zarządzającą), beneficjent może się zwrócić do tej instytucji z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy - wprost nawiązuje do regulacji zawartej w art. 127 § 3 k.p.a., przewidującej możliwość ponownego rozpatrzenia sprawy przez organ nie mający w danym systemie organów, organu wyższego stopnia.
Zamówienia publiczne po nowelizacji PZP z 2016 r. - szkolenie >>>
Wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy jest traktowany jak zwyczajny środek zaskarżenia (odwołanie). Organ, rozpoznając sprawę w trybie odwoławczym, w komparycji decyzji nie musi na nowo przytaczać podstaw prawnych, na jakich została oparta poprzednia decyzja, chyba, że wydaje decyzję reformatoryjną, tj. uchyla tę decyzję i orzeka na nowo co do istoty sprawy. W przypadku uznania, że decyzja w I instancji została oparta na niewłaściwych podstawach prawnych, podaje podstawy prawidłowe.
Skoro Gmina, jako jednostka sektora finansów publicznych obowiązana do przestrzegania przepisów p.z.p. z mocy prawa, przez zawarcie umowy wyraziła zgodę na zastosowanie, w przypadku stwierdzenia naruszeń p.z.p. tzw. "Taryfikatora", w którym określono rodzaj naruszenia p.z.p. i przypisaną temu naruszeniu stawkę procentową pomniejszenia przyznanej kwoty dofinansowania projektu, to bezprzedmiotowym jest badanie rozmiarów wpływu nieprawidłowości na ewentualne szkody w budżecie Unii.
Zauważyć bowiem trzeba, że dokument pn. "Wymierzanie korekt finansowych za naruszenie prawa zamówień publicznych związane z realizacją projektów współfinansowanych ze środków funduszy UE" oraz stanowiący załącznik do tego dokumentu tzw. "Taryfikator" opiera się na dokumencie Komisji Europejskiej pn. "Wytyczne dotyczące określania korekt finansowych dla wydatków współfinansowanych z Funduszy Strukturalnych oraz Funduszu Spójności w przypadku nieprzestrzegania przepisów dotyczących zamówień publicznych". Wytyczne te odwołują się do pojęcia "nieprawidłowości" m.in. w rozumieniu art. 2 pkt 7 rozporządzenia (WE) nr 1083/2006. Wskazano w nich, że "celem korekt finansowych jest doprowadzenie do sytuacji, w której 100% wydatków objętych wnioskiem o współfinansowanie z funduszy strukturalnych będzie zgodne z regulacjami krajowymi i wspólnotowymi, mającymi zastosowanie w danym przypadku".
Pojęcie "nieprawidłowości" zostało omówione m.in. w art. 2 pkt 7 rozporządzenia (WE) nr 1083/2006. Wskazano w nich, że "celem korekt finansowych jest doprowadzenie do sytuacji, w której 100% wydatków objętych wnioskiem o współfinansowanie z funduszy strukturalnych będzie zgodne z regulacjami krajowymi i wspólnotowymi, mającymi zastosowanie w danym przypadku".
Według wytycznych, konkretnemu naruszeniu przepisu dyrektyw wspólnotowych w sprawie zamówień publicznych przypisano odpowiedni wskaźnik procentowy korekty, tym samym więc przyjęto, że dane naruszenie potencjalnie zawsze powinno być uznawane za mające wpływ na budżet Wspólnoty.
Przy ocenie decyzji Instytucji Zarządzającej orzekającej o zwrocie dofinansowania rolą sądu jest zatem stwierdzenie, czy doszło do naruszenia przepisów prawa, które beneficjent był zobowiązany stosować przy realizacji projektu.
Na podstawie:
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 26 listopada 2015 r. (I SA/Ol 615/15), Podstawa prawna rozstrzygnięcia organu odwoławczego.
