Burmistrz określił spółce zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości. Spółka wystąpiła z wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji. Spółka wskazała, że złożyła dwie deklaracje dotyczące podatku od nieruchomości od obiektów znajdujących się na terenie gminy i w każdej z nich zadeklarowała inne obiekty. Burmistrz pominął jednak przy wydawaniu decyzji w sprawie zobowiązania w podatku od nieruchomości niektóre obiekty. Spółka podkreśliła, że wydając decyzję podatkową na podstawie art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej, organ podatkowy winien określić prawidłową wysokość zobowiązania podatkowego. Aby określić jedyną prawidłową kwotę zobowiązania podatkowego należy przy wydawaniu decyzji uwzględnić wszystkie zdarzenia stanowiące przedmiot opodatkowania w podatku, w którym zobowiązanie ma zostać ustalone. W przypadku decyzji określającej wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości organ podatkowy powinien zatem uwzględnić wszystkie położone w jego właściwości nieruchomości oraz obiekty budowlane. Zdaniem spółki pominięcie w wydanych decyzjach niektórych obiektów położonych na terenie gminy stanowi rażące naruszenie prawa.

Organ podatkowy odmówił stwierdzenia nieważności decyzji. W uzasadnieniu organ podatkowy wskazał, że strona oparła swój wniosek na tezie, iż z przepisów prawa jednoznacznie wynika, że w jednej decyzji podatkowej powinny zostać uwzględnione wszystkie nieruchomości i obiekty budowlane, które znajdują się na terenie jednej gminy i które stanowią własność jednego podatnika, niezależnie od tego, ile deklaracji na podatek od nieruchomości złożył ten podatnik. Zdaniem SKO z żadnego przepisu prawa nie wynika wprost słuszność postawionej przez podatnika tezy.

WSA rozpatrując skargę zwrócił uwagę, iż przepisy ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 84 ze zm.) regulujące postępowanie podatkowe oparte na technice samoobliczenia, nie wprowadzają wyraźnego zakazu złożenia więcej niż jednej deklaracji na poszczególne przedmioty opodatkowania. Zakaz taki nie wynika bowiem ani z przyjętego przez ustawodawcę sposobu rozliczania, ani z przyjętej metody liczenia podstawy opodatkowania i stawek podatku. Dlatego też zdaniem WSA, w przypadku określenia zobowiązania w podatku od nieruchomości od przedmiotów opodatkowania wykazanych w jednej z deklaracji (z pominięciem pozostałych przedmiotów opodatkowania wykazanych w innej deklaracji), nie można mówić o rażącym naruszeniu prawa.


WSA wskazał, iż w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych zostały wymienione przedmioty opodatkowania podatkiem od nieruchomości. Każdy z wymienionych w tym przepisie składników majątkowych (grunt, budynek lub jego część, budowla lub jej część związana z prowadzeniem działalności gospodarczej) jest odrębnym, samodzielnym przedmiotem opodatkowania. Każdy z tych samodzielnych przedmiotów opodatkowania konstytuuje odrębne zobowiązanie w podatku od nieruchomości. Zobowiązanie w podatku od nieruchomości nie jest oparte na konstrukcji łącznego zobowiązania. Zatem podatnik, do którego należy kilka przedmiotów opodatkowania podatkiem od nieruchomości we właściwości organu podatkowego, jest uprawniony do wykonania obowiązku z art. 6 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych bądź w jednej deklaracji, obejmującej wszystkie przedmioty opodatkowania we właściwości organu podatkowego, bądź poprzez złożenie odrębnej deklaracji dla każdego odrębnego przedmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości we właściwości organu podatkowego. Nie można zasadnie wyprowadzić obowiązku organu podatkowego objęcia jedną decyzją z art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej wszystkich przedmiotów opodatkowania podatkiem od nieruchomości odrębnie zadeklarowanych.


Na podstawie: Wyrok NSA z 21 listopada 2012 r., sygn. akt II FSK 1802/11, prawomocny