Prezydent m.st. Warszawy wystąpił o rozstrzygnięcie sporu o właściwość między nim, a prezydentem miasta Koszalin, w sprawie wniosku kobiety o skierowanie jej do domu pomocy społecznej.
W przeprowadzonym wywiadzie środowiskowym kobieta oświadczyła, iż chce skierowania jej do placówki na terenie województwa mazowieckiego, a także, iż nie ma możliwości powrotu do swojego miejsca zamieszkania z powodu konfliktu rodzinnego.
Prezydent m.st. Warszawy uznał, iż wnioskodawczyni jest osobą bezdomną, a organem właściwym do rozpoznania jej wniosku powinien być prezydent miasta Koszalin, bowiem na terenie tego miasta była ona ostatnio zameldowana na pobyt stały.
NSA wyjaśnił, iż na miejsce zamieszkania wskazują dwa czynniki: zewnętrzny – fakt przebywania i wewnętrzny – zamiar stałego pobytu.
Przyjmuje się, że o zamiarze stałego pobytu można mówić wówczas, gdy występują okoliczności pozwalające przeciętnemu obserwatorowi na wyciągnięcie wniosku, że określona miejscowość jest głównym ośrodkiem działalności danej osoby.
Sąd podkreślił, iż samo zameldowanie, będące kategorią prawa administracyjnego, nie przesądza o miejscu zamieszkania w rozumieniu prawa cywilnego.
Z ustaleń w sprawie wynikało, iż kobieta od paru lat przebywa w schronisku, na terenie Warszawy. Ponadto kilkukrotnie zadeklarowała, że nie zamierza wracać do Koszalina, ani opuszczać Warszawy. Można w związku z tym uznać, iż uczyniła ona Warszawę ośrodkiem swojej aktywności życiowej, koncentrując w nim swoje interesy.
Zatem prezydenta m.st. Warszawy był organem właściwym do rozpoznania wniosku – uznał sąd.
Na podstawie:
Postanowienie NSA z 12 maja 2015 r., sygn. akt I OW 243/14, prawomocne