Kierownik miejskiego ośrodka pomocy społecznej, zmienił decyzję kierując podopiecznego do domu pomocy społecznej. Organ wskazał, że postanowieniem sądu orzeczono o przyjęciu podopiecznego do domu pomocy społecznej. Z wywiadu środowiskowego wynikało, że jest on osobą samotną, a z uwagi na schorzenia natury psychicznej nie jest zdolny do zaspokajania podstawowych potrzeb bytowych i wymaga bezwzględnego zapewnienia stałej opieki innych osób, której brak zagraża jego życiu.
Skarżący złożył odwołanie od decyzji, wnosząc o "anulowanie" orzeczenia sądu rejonowego o przyjęciu go do domu pomocy społecznej. Stwierdził, że nie zgadza się na pobyt w DPS, gdyż nie potrzebuje opieki, zaś czynności podjęte przez MOPS mają na celu wykupienie jego mieszkania.
WSA rozpatrując sprawę przypomniał, iż zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy z 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (Dz. U. Nr 111, poz. 535 z późn. zm.) jeżeli osoba lub jej przedstawiciel ustawowy nie wyrażają zgody na przyjęcie do domu pomocy społecznej, a brak opieki zagraża życiu tej osoby, organ do spraw pomocy społecznej może wystąpić do sądu opiekuńczego miejsca jej zamieszkania z wnioskiem o przyjęcie do domu pomocy społecznej bez jej zgody. Zatem skierowanie do domu pomocy społecznej wymaga uprzedniej oceny stanu zdrowia oraz możliwości korzystania przez podopiecznego ośrodka pomocy społecznej ze wsparcia środowiskowego. W przypadku gdy stan zdrowia strony i możliwości udzielenia pomocy środowiskowej przekraczają możliwości działania ośrodka, co zagraża jej życiu, na wniosek ośrodka decyzję o umieszczeniu strony w domu pomocy społecznej, nawet bez jej zgody, podejmuje sąd opiekuńczy właściwy ze względu na miejsce zamieszkania strony. W sprawie bezspornie takie orzeczenie sądu zostało wydane, co przesądziło o wystąpieniu przesłanek do skierowania podopiecznego do domu pomocy społecznej.
Na podstawie:
Wyrok WSA w Białymstoku z 5 lutego 2013 r., sygn. akt II SA/Bk 853/12, prawomocny