W sprawie powstał spór o właściwość pomiędzy burmistrzem miasta a wójtem gminy i dotyczył wskazania organu właściwego do rozpoznania wniosku bezdomnego mężczyzny w sprawie wydania decyzji o udzieleniu mu pomocy finansowej.

Wójt gminy wskazał burmistrza miasta jako organu właściwego w sprawie. Tłumaczył, że z akt sprawy wynikało, że w dniu składania wniosku o przyznanie pomocy wnioskodawca przebywał na terenie miasta i nadal zamieszkuje w misji, zajmującej się prowadzeniem terapii uzależnień. Zdaniem wójta pobyt w tego typu ośrodku bez wątpienia pozwala na przyjęcie, że osoba przebywająca na leczeniu wiąże i lokuje w nim swoje centrum aktywności życiowej. Długotrwałość pobytu wskazuje na to, że miejscem zamieszkania osoby przebywającej w ośrodku jest tenże ośrodek, przynajmniej na czas leczenia.

NSA ustalił, iż wnioskodawca jest osobą bezdomną bowiem nie zamieszkuje w lokalu przeznaczonym na zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych oraz nie jest nigdzie zameldowany na pobyt stały w rozumieniu przepisów o ewidencji ludności.
Za lokal mieszkalny nie można bowiem uznać misji, w której mężczyzna przebywa czasowo na okres terapii uzależnień.

W aktach znalazła się jedynie informacja, pochodząca z kwestionariusza rodzinnego wywiadu środowiskowego, że mężczyzna przejściowo znalazł się w trudnej sytuacji życiowej, a jego pobyt na terenie gminy w misji jest czasowy na okres terapii uzależnień, po zakończeniu której zamierza wrócić w rodzinne strony, gdzie realizować będzie dalsze plany życiowe.

Sąd wyjaśnił, iż w przypadku osoby bezdomnej, z oczywistych względów, nie może być mowy o miejscu zamieszkania. Tym samym nie bada się jej zamiaru co do stałego pobytu, ale ustala jej status i gminą właściwą jest gmina ostatniego miejsca zameldowania na pobyt stały.

Na podstawie:
Postanowienie NSA z 25 listopada 2015 r., sygn. akt I OW 177/15, prawomocne