Rada miejska ustalił wysokość podatku od nieruchomości dla spółki prowadzącej sanatorium. Spółka zaskarżyła decyzję do WSA. W uzasadnieniu zarzuciła naruszenie art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d) ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (j. t. z 2010 r. Dz. U. Nr 95, poz. 613) , w postaci nie objęcia preferencyjną stawką podatku części budynków. Zdaniem skarżącej, organ dokonał zawężającej wykładni powołanego przepisu, poprzez ograniczenie jego stosowania wyłącznie do pomieszczeń (np. gabinetów lekarskich, pielęgniarskich, pokojów zabiegowych, itp.), w których osoby wykonujące zawody medyczne udzielają świadczeń medycznych, a przez to błędnie zastosował preferencyjną stawkę podatku od nieruchomości, poprzez pominięcie pomieszczeń o charakterze administracyjnym, mieszkalnym i gastronomicznym dla pacjentów, pomieszczeń gospodarczych i socjalnych nieodzownych dla działalności leczniczej.


W odpowiedzi WSA stwierdził, iż zakłady opieki zdrowotnej traktowane jako podmioty prowadzące działalność gospodarczą posiadają dwa rodzaje pomieszczeń, to jest pomieszczenia zajęte na działalność gospodarczą w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych i pozostałe związane z działalnością gospodarczą. Zdaniem Sądu, okoliczność, iż strona skarżąca jest zakładem opieki zdrowotnej nie przesądza jeszcze o tym, iż wszystkie budynki będące jej własnością powinny korzystać z preferencyjnej stawki podatku od nieruchomości. Z preferencyjnej stawki podatku mogą korzystać jedynie budynki lub ich części, zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych. Dlatego też sąd stwierdził, że nie mogą być zaliczone do pomieszczeń zajętych na udzielanie świadczeń zdrowotnych pomieszczenia administracyjne, gospodarcze i socjalne, jako nieprzeznaczone bezpośrednio do udzielania świadczeń zdrowotnych, choć niewątpliwie niezbędne są do prawidłowego funkcjonowania zakładu opieki zdrowotnej.
 

NSA rozpatrując skargę zgodził się ze stanowiskiem WSA, że tylko faktyczne zajęcie budynku lub jego części na realizowanie świadczeń zdrowotnych prowadzi do możliwości jego opodatkowania stawką preferencyjną. Tym samym nie jest wystarczające do jej zastosowania, tylko posiadanie tego budynku lub jego części przez podmiot świadczący działalność gospodarczą w zakresie świadczeń zdrowotnych, tak jak to jest w przypadku opodatkowania budynków przedsiębiorstw związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Ustawodawca w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit.d) ustawy o podatkach i opłatach lokalnych wprowadził bowiem preferencyjną stawkę podatku dla obiektów zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie świadczenia usług zdrowotnych. Sąd podkreślił, że niewątpliwie pojęcie "związanych z działalnością gospodarczą" jest pojęciem szerszym od pojęcia "zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej", w związku z tym, posiadanie przez skarżącą statusu szpitala czy sanatorium uzdrowiskowego nie wyklucza opodatkowania budynków lub ich części, które nie są zajęte na świadczenie usług zdrowotnych, podstawową stawką podatku przewidzianą dla obiektów będących w posiadaniu przedsiębiorcy. Ponadto wskazanie, że sanatorium jako zakład rehabilitacji leczniczej udziela kompleksowych działań usprawniających, służących zachowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, niczego nie zmienia i nie uzupełnia w zakresie pojęcia świadczeń zdrowotnych. Działań tych, nawet mających kompleksowy charakter, nie wykonuje się przecież w pomieszczeniach administracyjnych, gospodarczych i socjalnych.

Na podstawie:
Wyrok NSA z 26 czerwca 2012 r., sygn. akt II FSK 2509/10, prawomocny

Przydatne materiały:
Ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.)