Prezydent miasta odmówił studentce umorzenia kwoty nienależnie pobranych świadczeń z funduszu alimentacyjnego. Skarżąca wystąpiła ze skargą do WSA, argumentując, iż w jej przypadku nie zbadano w sposób wnikliwy stanu faktycznego sprawy i nie udowodniono, że jej sytuacja rodzinna jest na tyle dobra, iż jest ona w stanie spłacić obciążające ją należności. Zarzuciła, że to, iż nie jest osobą samotną, niepełnosprawną, osiągającą dochody poniżej pewnego kryterium, nie dyskwalifikuje jej jako osoby mogącej uzyskać ulgę w postaci umorzenia nienależnie pobranych świadczeń z funduszu alimentacyjnego.

WSA rozpatrując skargę przypomniał, iż przesłanką dokonania umorzenia, leżącego w kompetencjach organu właściwego wierzyciela, jest każdorazowo ustalenie sytuacji dochodowej i rodzinnej. Podkreślić w tym miejscu należy, że decyzja wydana na podstawie art. 23 ust. 8 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz. U. Nr 1, poz. 7 ze zm.) jest podejmowana na zasadzie uznania administracyjnego. Uznaniowość nie oznacza jednak dowolności. WSA stwierdził, iż organ w ramach prowadzonego postępowania nie ustalił wielu istotnych kwestii, np. w urzędzie pracy czy dla skarżącej są jakiekolwiek oferty pracy z uwzględnieniem, iż jest ona studentką studiów dziennych i stanu zdrowotnego matki jako osób pozostających w wspólnym gospodarstwie domowym. W aktach brak było wezwania skarżącej do przedstawienia dowodów potwierdzających, że starała się o jakiekolwiek zatrudnienie np. w okresie wakacyjnym, co czyni twierdzenia organu o możliwości zarobkowania gołosłownymi. Ponadto organy nie ustaliły, czy skarżąca ma możliwość podjęcia pracy z uwagi, że jest studentką studiów stacjonarnym i tym samym musi uczestniczyć w zajęciach przewidzianych tokiem studiów. Z treści przepisu art. 70 ust. 1 Konstytucji , w sposób jasny i nie budzący wątpliwości wynika, że prawo do nauki jest prawem każdego obywatela.

Organy orzekające nie mogą pozbawić strony skarżącej tego prawa poprzez nakazanie podjęcia pracy celem poprawy jej sytuacji finansowej. Zatem zdaniem WSA zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzje należy uznać za co najmniej przedwczesne, bo wydane zostały bez należytego wyjaśnienia i rozważenia wszystkich istotnych okoliczności sprawy.

Na podstawie: Wyrok WSA we Wrocławiu z 16 lutego 2012 r. sygn. akt IV SA/Wr 869/11, prawomocny

Przydatne materiały:
 Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. z. Nr 78, poz. 483 ze zm.)