Rada gminy podjęła uchwałę dotyczącą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Motywem uchwalenia planu miejscowego stała się konieczność uzyskania zmiany przeznaczenia gruntu leśnego na cele nieleśne, w związku z planowaną realizacją gazociągu jako inwestycji celu publicznego.

Właściciele działek objętych planem miejscowym uznali, iż do inwestycji nie zapewniono w uchwalonym planie żadnego dojazdu z drogi gminnej.

Właściciele działek objętych planem miejscowym wezwali radę do usunięcia naruszenia prawa poprzez usunięcie niektórych zapisów uchwały.

Twierdzili, że ich działki objęte częściowo planem, zostały pozbawione dostępu do drogi publicznej, ponieważ plan nie zawiera postanowień rozwiązujących kwestie komunikacyjne do planowanej inwestycji, czym naruszono art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r. poz. 647 ze zm.).
W ocenie WSA skarżący byli uprawnieni do wniesienia skargi, ponieważ przepisy planu dotyczą sposobu wykonywania własności na ich działkach, a tym samym ingerują w zakres ich prawa własności w świetle art. 140 Kodeksu cywilnego.

WSA uznał, iż inwestycja objęta planem nie ma dostępu do drogi publicznej, dlatego tez zapis uchwały, że obsługa komunikacyjna ma pozostać "zgodnie z organizacją ruchu drogowego na drogach gminnych" – nie odpowiada rzeczywistości. Do najbliższej drogi gminnej od inwestycji można uzyskać dostęp tylko poprzez działki prywatne. Zgodnie z definicją art. 2 pkt 14 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, dostęp do drogi publicznej oznacza: dostęp bezpośredni albo dostęp do niej poprzez drogę wewnętrzną lub przez ustanowienie odpowiedniej służebności drogowej.

Zatem jeżeli inwestycja celu publicznego nie ma bezpośredniego lub pośredniego (poprzez drogę wewnętrzną) dostępu do drogi publicznej, to przed uchwaleniem planu miejscowego należałoby ustanowić odpowiednią służebność drogową bądź objąć granicami planu taki obszar, by obsługa komunikacyjna została zagwarantowana. W przeciwnym razie istnieje podstawa do stwierdzenia nieważności planu miejscowego z uwagi na naruszenie przepisów art. 28 ust. 1 w związku z art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Przepis art. 15 ust. 2 pkt 10 nie zawiera wyjątku, który polegałby na zaniechaniu planowania komunikacji do obiektu położonego pod ziemią – uznał WSA.

Na podstawie:
Wyrok WSA w Białymstoku z 26 września 2013 r., sygn. akt II SA/Bk 194/13