Inwestor wystąpił o zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę. Wojewoda uchylił zaskarżona decyzję w części obejmującej zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę przyłącza cieplnego. Uchylenie decyzji uzasadniono tym, że "wykracza ono poza obrys zajętości terenu wskazany w załączniku graficznym decyzji o warunkach zabudowy dla infrastruktury". Wojewoda podkreślił, iż realizacja przyłącza cieplnego, jak i zresztą wszystkich innych przyłączy, jest możliwa w oparciu o procedurę zgłoszenia, a to inwestor decyduje w oparciu o jaki tryb postępowania administracyjnego planuje zrealizować przyłącza.

WSA rozpoznając sprawę przypomniał, iż zgodnie z art. 33 ust. 1 Prawa Budowlanego z 1994 r., pozwolenie na budowę dotyczy całego zamierzenia budowlanego. W rozpatrywanej sprawie tym zamierzeniem jest budowa budynku biurowego. To, że ustawodawca wprowadził tryb zgłoszeniowy nie oznacza, że inwestor może sobie dzielić zamierzenie budowlane na poszczególne elementy. Według art. 33 ust. 1 w przypadku zamierzenia budowlanego obejmującego więcej niż jeden obiekt, pozwolenie na budowę może, na wniosek inwestora, dotyczyć wybranych obiektów lub zespołu obiektów, mogących samodzielnie funkcjonować zgodnie z przeznaczeniem. Nie wydaje się aby budynek biurowy bez ogrzewania (czy innego elementu infrastruktury technicznej np. przyłącza energetycznego) mógł samodzielnie funkcjonować zgodnie z przeznaczeniem.

Z zagadnieniem tym wiąże się kwestia posiadania przez inwestora prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. WSA stanął na stanowisku, że skoro ustawodawca wyraźnie określił, że inwestor ma wykazać prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, to określił, że chodzi o nieruchomość mającą określone atrybuty. Gdyby nie chciał zwracać na to uwagi, powiedziałby, że inwestor ma wykazać prawo do dysponowania nieruchomością lub terenem budowy. Użycie przez ustawodawcę kwantyfikatora "na cele budowlane" świadczy o tym, że ustawodawcy chodziło o taką nieruchomość która bez dalszych czynności pozwoli na wzniesienie obiektu który będzie nadawał się do użytkowania. Jeżeli inwestor nie dysponuję nieruchomością na której będzie mógł zrealizować całe zamierzenie budowlane - to oznacza to, że nie dysponuje nieruchomością na cele budowlane, a jego oświadczenie w tym zakresie - jako nie odpowiadające rzeczywistości - nie może otworzyć mu drogi do uzyskania pozwolenie na budowę.

Za takim rozumieniem tego przepisu przemawia także wykładnia systemowa, otóż w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80 poz. 717 z późn. zm.) w art. 2 pkt 12 podano legalną definicję działki budowlanej - przez którą rozumie się nieruchomość gruntową lub działkę gruntu, której wielkość, cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia infrastruktury technicznej spełniają wymogi realizacji obiektów budowlanych wynikające z odrębnych przepisów i aktów prawa miejscowego. Zwolnienie z reglamentacji dotyczy wszystkich przyłączy niezależnie od tego czy są związane z jakimś obiektem czy prowadzą do niezabudowanej działki - co nie oznacza, że zamierzenie budowlane może być dzielone na poszczególne elementy (np. na sam obiekt czy same elementy infrastruktury technicznej). Ustawodawca przewiedział, możliwość tzw. etapowania inwestycji ale to etapowanie dotyczy zamierzenia budowlanego obejmującego więcej niż jeden obiekt i może dotyczyć wybranych obiektów lub zespołu obiektów, mogących samodzielnie funkcjonować zgodnie z przeznaczeniem.

Na podstawie: Wyrok WSA w Krakowie z dnia 21 grudnia 2011 r., sygn. akt II SA/Kr 1261/11, LEX nr 1102251 (nieprawomocny)

Przydatne materiały:
 Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.)
Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80 poz. 717 z późn. zm.)