Rada miejska podjęła uchwałę regulującą zasady utrzymania czystości i porządku na terenie gminy. Wojewoda zaskarżył uchwałę, stwierdzając szereg naruszeń. Uznał bowiem, iż rada przekroczyła delegację ustawową zawartą w art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. 2005 r., nr 236, poz. 2008 ze zm.). W uchwale rada ustaliła między innymi minimalne ilości odpadów komunalnych, z których właściciel musi się rozliczyć, tak jak i minimalną częstotliwość wywozu odpadów z terenu gminy. W ocenie organu nadzoru rada gminy jest obowiązana uwzględnić, a nie ustalić, średnią ilość odpadów komunalnych w gospodarstwach domowych, bądź w innych źródłach oraz liczbę osób korzystających z tych urządzeń. W odpowiedzi na skargę rada miejska wyjaśniła, że zaskarżone zapisy uchwały zostały przygotowane w ramach uczestniczenia gminy w porozumieniu międzygminnym.

WSA rozpatrując skargę uznał, że zaskarżona uchwała, wyszła poza zakres upoważnienia ustawowego. Sąd stwierdził, iż ustawa o utrzymaniu czystości i porządku w gminach nie zawiera regulacji mówiącej, że właściciel nieruchomości prowadzący selektywną zbiórkę odpadów winien przekazywać przedsiębiorcy odbierającemu odpady każdego miesiąca co najmniej jeden pełny worek, przynajmniej jednej wyselekcjonowanej frakcji.

Ustanowienie takiego wymogu stanowi niebezpieczeństwo dla tych właścicieli, którzy nie wytwarzają dostatecznie dużej ilości odpadów, pozwalającej na zapełnienie jednego z czterech 80 litrowych pojemników do pełna. Obowiązek przekazania raz w miesiącu "pełnego" worka stanowi zatem nieuprawnione wykroczenie ponad upoważnienie ustawowe, wkraczające dodatkowo w uprawnienia właścicielskie.

Ponadto w części uchwały dotyczącej wielkości pojemników rada posłużyła się miarą objętości w litrach, aby następnie w innej części uchwały zmienić jednostkę objętości na jednostkę masy odpadów - kilogramy. W ocenie WSA stanowi to naruszenie art. 4 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. 2005 r., nr 236, poz. 2008 ze zm.) i powoduje wewnętrzną sprzeczność uchwały, która w odniesieniu do tego samego zagadnienia – ilości odpadów komunalnych, z których właściciel musi się rozliczyć, wprowadza odrębne jednostki ilościowe.

Jednymi z pierwszoplanowych postulatów tworzonego prawa pozostaje jego komunikatywność oraz określoność, dzięki którym adresat normy prawnej w sposób nie budzący wątpliwości winien dowiedzieć się, w jakiej konkretnie sytuacji, jakie obowiązki na nim spoczywają. Stanowi o tym § 6 załącznika do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (Dz. U. 2002 r., nr 100, poz. 908 ze zm.), zgodnie z którym przepisy ustawy winny być tak zredagowane, by dokładnie i w sposób zrozumiały dla adresatów zawartych w nich norm wyrażały intencje prawodawcy. Zasada powyższa odnosi się również do stanowienia aktów prawa miejscowego, należących do przepisów powszechnie obowiązujących.

Na podstawie: Wyrok WSA w Poznaniu z 23 listopada 2011 r., sygn. akt IV SA/Po 583/10, prawomocny