Prezydent miasta, będący wierzycielem w sprawie, wystawił spółce, z siedzibą w innym mieście, tytuł wykonawczy, obejmujący należność z tytułu podatku od nieruchomości, a następnie przekazał go wraz wnioskiem o wszczęcie egzekucji do organu egzekucyjnego – naczelnika urzędu skarbowego. Naczelnik zwrócił tytuł wykonawczy wierzycielowi. Uznał bowiem, że nie jest organem właściwym do wszczęcia i prowadzenia egzekucji w sprawie i wskazał jednocześnie prezydenta miasta, w którym spółka posiadała swoją siedzibę, jako właściwy organ egzekucyjny. Prezydent wniósł o uchylenie powyższego postanowienia wskazując, że organ gminy może być organem egzekucyjnym uprawnionym do wyegzekwowania obowiązku jedynie wtedy, gdy jest jednocześnie wierzycielem uprawnionym do żądania wykonania tego obowiązku.

Sprawa trafiła do NSA, który uznał, iż z treści art. 19 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r., Nr 229, poz. 1954 ze zm.) nie wynika, że właściwy organ gminy o statusie miasta lub gminy wchodzące w skład powiatu warszawskiego jest organem egzekucyjnym tylko w tych sprawach – w rozpoznanej sprawie: w sprawach podatkowych – w których orzekł o ustaleniu bądź określeniu wysokości egzekwowanej następnie należności pieniężnej albo też był właściwy miejscowo do orzeczenia w tym przedmiocie. Analizowany przepis 19 § 2 nie wypowiada się w formie dokonanej o zrealizowanym odpowiednim aktem administracyjnym ustaleniu lub określeniu wysokości należności pieniężnych, do których należą niewątpliwie zobowiązania podatkowe. Burmistrz albo prezydent miasta, wskazany w art. 19 § 2, nie musi wydać decyzji o ustaleniu bądź określeniu wysokości zobowiązania podatkowego, aby móc być w tym zakresie następnie organem prowadzącym egzekucję administracyjną. Nie musi być nawet organem właściwym miejscowo do wydania decyzji w tym przedmiocie, ponieważ art. 19 § 2 o przywoływanej właściwości miejscowej nie stanowi. Końcową część zapisu prawnego art. 19 § 2 w postaci sformułowania: " należności pieniężnych dla których ustalania lub określania i pobierania właściwy jest ten organ", należy rozumieć jako odwołanie się do właściwości rzeczowej organu, który – w rozpoznanej sprawie jako organ podatkowy z art. 13 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, w granicach właściwości rzeczowej wskazanej odrębnymi przepisami, może orzekać o ustaleniu lub określeniu wysokości zobowiązań podatkowych.

NSA stwierdził, iż uzyskanie statusu prawnego organu egzekucyjnego nie jest natomiast uzależnione od spełnienia przesłanek: wydania lub właściwości miejscowej do wydania rozstrzygnięcia o ustaleniu lub określeniu wysokości należności pieniężnych. Właściwość miejscową organu egzekucyjnego w egzekucji należności pieniężnych z praw majątkowych lub ruchomości ustala się według miejsca zamieszkania lub siedziby zobowiązanego, nie zaś na podstawie właściwości miejscowej organu, który orzekł lub może orzec o egzekwowanych należnościach – uznał NSA.

Na podstawie: Wyrok NSA z 18 maja 2012 r., sygn. akt II FSK 2309/10, prawomocny