Omówienie orzecznictwa pochodzi z programu LEX dla Samorządu Terytorialnego.
Małżeństwo chcąc prowadzić handel towarami wynajęło od gminy działkę na targowisku, na której postawiło kioski handlowe.
Po upływie 2 miesięcy prezydent miasta ustalił handlującym wysokosć opłaty za korzystanie z targowiska.
Małżeństwo odmówilło uiszczenia inkasentowi opłaty targowej. Uznało bowiem, iż została nałożona podwójna opłata za prowadzenie sprzedaży na targowisku.
Zdaniem skarżących, gdyby wzorem innych sprzedających nie zawarli umowy najmu lub też nie wznosili obiektu budowlanego, płaciliby tylko opłatę targową. Ulepszenie ich miejsca pracy oraz zawarcie umowy najmu spowodowało reakcję gminy w postaci domagania się opłaty targowej.
WSA wyjaśnił, iż obowiązek zapłaty czynszu najmu za grunt oddany do używania, nie może być utożsamiany z obowiązkiem uiszczenia opłaty targowej należnej budżetowi miasta. Opłatę targową pobiera się bowiem niezależnie od należności przewidzianych w odrębnych przepisach za korzystanie z urządzeń targowych oraz za inne usługi świadczone przez prowadzącego targowisko.
W ocenie sądu, kioski handlowe skarżących wraz z zadaszeniem i stołami nie mieściły się w pojęciu nieruchomości lub budowli. Kioski nie miały fundamentów, nie były również trwale związane z gruntem, gdyż betonowe wylewki, na których je posadowiono, miały jedynie charakter mocujący.
Zdaniem WSA kioski należało uznać za tymczasowe obiekty budowlane. W związku z tym skarżący nie byli podatnikami podatku od nieruchomości i nie mogli korzystać ze zwolnienia od opłaty targowej, o którym mowa w art. 16 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.) – ustalił WSA.
Omówienie orzecznictwa pochodzi z programu LEX dla Samorządu Terytorialnego.
Na podstawie:
Wyrok WSA w Łodzi z 16 kwietnia 2014 r., sygn. akt I SA/Łd 264/14, nieprawomocny