Zgromadzenie związku międzygminnego ustaliło zasady przyznawania i wysokość diet dla członków zgromadzenia, a także zasady zwrotu kosztów podróży służbowych przedstawicieli zgromadzenia. Jako podstawę prawną uchwały wskazało art. 25 ust. 4 i art. 69 ust. 3 ustawy o samorządzie gminnym .
Wojewoda stwierdził nieważność uchwały. W uzasadnieniu stwierdził, iż osoby wchodzące w skład organu stanowiącego i kontrolnego związku są jego członkami, nie są natomiast radnymi w rozumieniu ustawy o samorządzie gminnym . Brak jest regulacji prawnych, pozwalających na stosowanie do członków zgromadzenia związku, poprzez analogię, przepisów ustawy o samorządzie gminnym dotyczących radnych gminy. Z powszechnie obowiązujących przepisów prawa nie wynika uprawnienie członków zgromadzenia związku do jakiejkolwiek rekompensaty z tytułu pełnionych przez nich, w ramach członkostwa w związku, funkcji. W ocenie organu nadzoru, dieta, o której mowa w art. 25 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym , nie jest terminem tak pojemnym , aby objąć nim rekompensatę, ekwiwalent czy też wynagrodzenie za udział w posiedzeniach organu wykonawczego osoby prawnej.
WSA rozpatrując sprawę podkreślił, iż związek międzygminny nie jest gminą. Mimo ewidentnej więzi owego związku z uczestniczącymi w nim gminami, związek ma osobowość prawną i dysponuje pełną samodzielnością. Z kolei członków zgromadzenia nie można uznać za radnych, gdyż nie wiąże ich ze związkiem mandat z tytułu wykonywania funkcji członka organu stanowiącego związku. "Potwierdza to sama ustawa, konsekwentnie posługując się pojęciem "członek" zgromadzenia, a nie "radny" zgromadzenia. Członkostwo zgromadzenia ma charakter organizacyjny. W stosunku do organu wykonawczego gminy - uczestnika związku powstaje ono z chwilą dokonania wyboru danej osoby na stanowisko wójta (burmistrza, prezydenta miasta). Wobec innych osób, reprezentujących gminę - uczestnika, powstaje ono z chwilą podjęcia stosownej uchwały przez radę gminy. Nie można postawić znaku równości między członkiem zgromadzenia związku międzygminnego, a radnym rady gminy również z tego względu, że członkami zgromadzenia są - z mocy prawa wójtowie (burmistrzowie, prezydenci miast). Mogą natomiast nimi być inne osoby (zastępca wójta, radny) desygnowane przez gminy - uczestników związku, na wniosek wójta (czyli osoby de facto zależne od wójta będącego organem wykonawczym gminy). Powstałaby zatem paradoksalna sytuacja, w której członek zgromadzenia będący wójtem (organ wykonawczy gminy) albo zastępcą wójta, poprzez stosowanie art. 69 ust. 3 ustawy o samorządzie gminnym , uzyskałby świadczenia należne tylko radnym na mocy art. 25 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym .
WSA przypomniał, iż stosowanie przepisu prawa "odpowiednio" oznacza niezbędną adaptację stosowanej normy do zasadniczych celów i specyfiki instytucji prawnej , do której norma ma być zastosowana. Zdaniem WSA nie ma podstaw do "odpowiedniego" stosowania wobec członków zgromadzenia związku międzygminnego przepisu art. 25 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym , w myśl którego: "na zasadach ustalonych przez radę gminy radnemu przysługują diety oraz zwrot kosztów podróży służbowych."
W opinii WSA zgodnie z literalnym brzmieniem art. 69 ust. 3 ustawy o samorządzie gminnym , wolą ustawodawcy było, aby do zgromadzenia związku odpowiednio stosować przepisy dotyczące rady gminy. Przepisy Rozdziału 7 ustawy o samorządzie gminnym nie zawierają natomiast regulacji pozwalającej zgromadzeniu związku międzygminnego ustalać diety i zwrot kosztów podróży dla członków tego zgromadzenia w oparciu o art. 25 ust 4 ustawy o samorządzie gminnym , gdyż adresatem tego przepisu są wyłącznie radni.
Na podstawie: Wyrok WSA w Lublinie z 31 stycznia 2012 r., sygn. akt III SA/Lu 732/11, prawomocne
Przydatne materiały:
Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.)