Sprawa dotyczyła mężczyzny, który zwrócił się z wnioskiem o przyznanie pomocy na dofinansowanie do zakup żywności i środków czystości.

W odpowiedzi organ uznał, iż co prawda zgłoszona potrzeba jest potrzebą niezbędną, to nie jest możliwe przyznanie mężczyźnie pomocy, pomimo spełniania przesłanek art. 39 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2013 r., poz. 182 ze zm).

Zdaniem organu wnioskodawca nie wykorzystuje własnych możliwości i uprawnień: nie występuje o zasiłek okresowy, nie występuje o alimenty od pełnoletnich córek oraz nie podejmuje działań celem uzyskania mniejszego mieszkania, a tym samym rezygnuje z otrzymania dodatku mieszkaniowego i ryczałtu energetycznego

Meżczyzna poskarżył się do sądu administracyjnego.

WSA nie uznał skargi.

Sąd zwrócił uwagę, iż przepisy ustawy o pomocy społecznej, formułują podstawową zasadę, wedle której każda osoba ma obowiązek pełnego wykorzystania własnych uprawnień, zasobów i możliwości w celu pokonania trudnej sytuacji życiowej, a jeżeli nie wykonuje takiego obowiązku, to zasadniczo nie jest uzasadnione udzielenie takiej osobie pomocy ze środków publicznych.
Jednym z podstawowych celów określonych w omawianej ustawie jest bowiem aktywizacja świadczeniobiorców.

Pomoc przyznawana na podstawie przepisów ustawy o pomocy społecznej – bez względu na jej rodzaj – ma charakter jedynie przejściowy i zakłada wykształcenie odpowiednich postaw u osób z niej korzystających, w celu pokonania życiowych trudności.

Nie ma ona w żadnym wypadku zamieniać się w stałe i jedyne źródło utrzymania dla osób o nią występujących.

W realiach rozpatrywanej sprawy, słusznie w ocenie sądu, organy wskazały, że wnioskodawca nie wykorzystuje własnych możliwości i uprawnień.

Na podstawie:
Wyrok WSA w Gliwicach z 24 marca 2015 r., sygn. akt IV SA/Gl 705/14, prawomocny