Zażalenie w sprawie przeszukania biur rzecznika dyscyplinarnego - oddalone

Wejście policji i prokuratora do biur Rzecznika Dyscyplinarnego Sędziów Sądów Powszechnych i jego zastępców przy ul. Rakowieckiej w Warszawie były "zasadne, konieczne i niezbędne"- stwierdził Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie. W konsekwencji - zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie na te czynności zastępcy rzecznika Przemysława Radzika.

W toku prowadzonego przez WSW Prokuratury Krajowej śledztwa dotyczącego ukrywania akt postępowań dyscyplinarnych prokurator, postanowieniem z dnia 1 lipca 2024 r., zażądał między innymi od Przemysława Radzika, który pełni funkcję Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego Sędziów Sądów Powszechnych, wydania akt sprawy dyscyplinarnych w celu ich zabezpieczenia jako dowód w sprawie.

W razie odmowy ich wydania , prokurator nakazał funkcjonariuszom policji przeprowadzić przeszukanie pomieszczeń biurowych udostępnionych na potrzeby funkcjonowania Rzecznika Dyscyplinarnego Sędziów Sądów Powszechnych oraz jego Zastępców w budynku przy ul. Rakowieckiej 30 w Warszawie, celem ujawniania i zabezpieczania  tych akt.

Zażalenie rzecznika

Na powyższe postanowienia zażalenie złożył Przemysław Radzik, zaskarżając je w całości i podnosząc liczne naruszenia przepisów Konstytucji RP oraz procedury karnej.

Po rozpoznaniu zażalenia Sąd utrzymał zaskarżone postanowienie w mocy, uznając zażalenie za niezasadne w stopniu oczywistym. 

Interwencja zasadna i niezbędna

W uzasadnieniu postanowienia Sąd wskazał, iż w toku prowadzonego śledztwa nie doszło do wydania przez Zastępcę Rzecznika Dyscyplinarnego Sędziów Sądów Powszechnych Przemysława Radzika, uprawnionemu organowi procesowemu, akt postępowań dyscyplinarnych mogących stanowić dowód w sprawie.

Stosownie do treści art. 219 par. 1 k.p.k., w celu wykrycia lub zatrzymania albo przymusowego doprowadzenia osoby podejrzanej, a także w celu znalezienia rzeczy mogących stanowić dowód w sprawie lub podlegających zajęciu w postępowaniu karnym, można dokonać przeszukania pomieszczeń i innych miejsc, jeżeli istnieją uzasadnione podstawy do przypuszczenia, że osoba podejrzana lub wymienione rzeczy tam się znajdują.

Zdaniem Sądu, prokurator w związku z prowadzonym śledztwem, miał prawo uznać, iż przedmioty wskazane w zaskarżonym postanowieniu, stanowią dowód w sprawie i mogą znajdować się pod wskazanymi w treści postanowienia adresem. Dlatego też decyzja o żądaniu wydania rzeczy i przeszukaniu była zasadna, konieczna i niezbędna dla dobra toczącego się postępowania przygotowawczego.

Problem immunitetu

Nadto Sąd wskazał, iż immunitet sędziowski dotyczy stricte osoby sędziego, a nie nieruchomości czy też ruchomości przez sędziego wykorzystywanych, w tym także zawodowo. Immunitet ten ma charakter formalny i nie sprzeciwia się przeprowadzaniu czynności procesowych mających na celu realizację celów postępowania karnego. Sąd podkreślił, iż immunitet sędziowski służyć winien interesowi publicznemu, jako ustrojowa gwarancja niezależności sędziego i ochrony prawa (...), a nie indywidualnemu interesowi samego sędziego.