Celem projektu ustawy jest przyjęcie zasady, że termin wyznaczony na wniesienie skargi kasacyjnej biegnie od dnia, w którym pełnomocnikowi wyznaczonemu w ramach instytucji prawa pomocy został doręczony odpis orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego wraz z uzasadnieniem. W przypadku gdyby wniosek strony o ustanowienie profesjonalnego pełnomocnika nie został uwzględniony, to termin do wniesienia skargi kasacyjnej biegłby dopiero od momentu doręczenia stronie postanowienia odmownego, z tymże zaskarżenie tego postanowienia dodatkowo odsuwałoby w czasie początek biegu terminu do czasu doręczenia stronie kolejnego negatywnego rozstrzygnięcia sądu. Ponadto projekt reguluje sytuację strony, gdy pełnomocnik wyznaczony z urzędu odmówi sporządzenia skargi kasacyjnej.
Dotychczas sądy administracyjne, stosując przepisy regulujące instytucję przywrócenia terminu w sytuacji niedochowania go na skutek wystąpienia przez stronę o przyznanie prawa pomocy, przyjmują różne rezultaty interpretacyjne.
Zgodnie z pierwszym z nich przyczyna uchybienia terminowi do wniesienia skargi kasacyjnej ustaje już z chwilą ustanowienia profesjonalnego pełnomocnika (adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego) lub powiadomienia go o tym zdarzeniu, i od tej
chwili pełnomocnik ma siedem dni na wystąpienie z wnioskiem o przywrócenie terminu i złożenie skargi kasacyjnej. W takim wypadku siedmiodniowy termin, określony w art. 87 §1 p.p.s.a., staje się faktycznie terminem na sporządzenie i wniesienie skargi kasacyjnej.
Norma prawna o takiej treści powoduje, że mechanizm, którego celem jest umożliwienie stronie o niskim statusie materialnym dochodzenia przed sądami administracyjnymi swych praw, jest wewnętrznie sprzeczny.
Albowiem skorzystanie przez stronę z prawa pomocy, które jest w założeniu instytucją o charakterze gwarancyjnym, pozbawia stronę efektywnej możliwości wniesienia środka odwoławczego. Innymi słowy – skorzystanie z jednego uprawnienia powoduje iluzoryczność drugiego. Z drugiej strony, interpretacja przepisów przyjęta przez sądy orzekające prowadzi do wypaczenia istoty i celu prawa pomocy, gdyż powoduje jego nieefektywność.
Trybunał zwrócił uwagę, że przyjęcie, że ustawowy 30 -dniowy termin na wniesienie skargi kasacyjnej biegnie dla osoby ubiegającej się o prawo pomocy dopiero od chwili wyznaczenia jej pełnomocnika z urzędu, nasuwa wątpliwości co do zachowania równowagi procesowej strony korzystającej z tego prawa i strony mającej pełnomocnika z wyboru. W istocie pełnomocnicy stron korzystających z prawa pomocy dysponują de facto krótszym terminem na sporządzenie skargi kasacyjnej niż pełnomocnicy ustanowieni z wyboru.