Są to postanowienia, które zostały uznane wyrokiem Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (SOKiK) za niedozwolone i potem wpisane do rejestru prowadzonego przez UOKiK.
Sąd Najwyższy w uchwale stwierdził, że:
1. Jeżeli SOKiK wydał wyrok, w którym uznał postanowienie stosowane przez danego przedsiębiorcę za niedozwolone, to nie jest możliwe wielokrotne pozywanie tego przedsiębiorcy za tę samą klauzulę.
2. Jeżeli sąd wydał wyrok, w którym stwierdził, że postanowienie stosowane przez konkretnego przedsiębiorcę jest niedozwolone i zostało ono wpisane do rejestru, to jest możliwe złożenie pozwu dotyczącego innego przedsiębiorcy, w którego wzorcach znajduje się to postanowienie. Oznacza to że możliwe jest wystąpienie z pozwem przeciwko innemu przedsiębiorcy niż ten, wobec którego orzeczono o abuzywności stosowanej przez niego klauzuli i wpisano ją do rejestru, a stosującemu takie samo postanowienie.
Rozbieżności obecnie rozstrzygnięte powyższą uchwałą były jedną z przesłanek do zmiany systemu kontroli wzorców umownych, którą wprowadza nowelizacja ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Zgodnie z regulacjami, które wejdą w życie w dniu 17 kwietnia 2016 roku to Prezes UOKiK w decyzji administracyjnej będzie rozstrzygał o niedozwolonym charakterze postanowienia wzorca umowy i zakazywał jego dalszego wykorzystywania. Decyzje UOKiK uznające postanowienie za niedozwolone będą mieć skutek tylko w stosunku do przedsiębiorcy, który je stosuje oraz wobec wszystkich konsumentów, którzy zawarli z nim umowę na podstawie wzorca wskazanego w decyzji.
| Dowiedz się więcej z książki | |
 |
Ustawa o prawach konsumenta. Komentarz
|