Tego typu informacje sektora publicznego mogą być wykorzystane w produktach i usługach, takich jak samochodowe systemy nawigacyjne, prognozy pogody oraz usługi finansowe i ubezpieczeniowe. Ocenia się, że ich wartość wynosi co najmniej 27 mld euro rocznie (jak wynika z badania przeprowadzonego przez Komisję w 2006 r.) Unijna dyrektywa w sprawie informacji sektora publicznego, przyjęta w 2003 r., wymaga od państw członkowskich zapewnienia dostępności takich informacji, a także zagwarantowania, że sektor publiczny oraz wszyscy ci, którzy mogą być zainteresowani wykorzystaniem tych danych, są świadomi swoich praw i obowiązków. W czerwcu 2009 r. Komisja zwróciła się do Polski o podjęcie niezbędnych działań w celu dostosowania polskich przepisów do wymogów dyrektywy. Wobec braku odpowiednich działań Komisja podjęła decyzję o skierowaniu sprawy przeciwko Polsce do Trybunału Sprawiedliwości.
Komisja podjęła taką decyzję, gdyż Polska nie wdrożyła do prawa krajowego podstawowych przepisów unijnej dyrektywy w sprawie informacji sektora publicznego. Polskie prawo nie zawiera ogólnych przepisów dyrektywy (zob. IP/02/814) dotyczących praw osób fizycznych odnoszących się do ponownego wykorzystania informacji sektora publicznego oraz stosownych obowiązków organów sektora publicznego. W szczególności polskie prawo nie zawiera przepisów dotyczących opłat za korzystanie z informacji sektora publicznego, w stosownych przypadkach, niedyskryminowania użytkowników, przejrzystości w odniesieniu do rodzaju informacji, jakie mogą być dostępne do ponownego wykorzystywania, warunków licencjonowania, zakazu umów o wyłączność (przyznawaną przez organy publiczne przedsiębiorstwom na wykorzystywanie informacji sektora publicznego) oraz rozpatrywania wniosków o ponowne wykorzystywanie informacji. W związku z tym sektor publiczny oraz wszyscy ci, którzy ponownie wykorzystują jego informacje nie znają swoich praw i obowiązków, a więc nie mogą się na nie powoływać przed krajowym wymiarem sprawiedliwości.
Komisja zwróciła się do Polski po raz pierwszy w październiku 2008 r. o informacje na temat wdrożenia dyrektywy (IP/08/1524), ale nie była usatysfakcjonowana otrzymaną odpowiedzią. W czerwcu 2009 r. Komisja przekazała uzasadnioną opinię (drugi etap postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego), wzywając Polskę do podjęcia niezbędnych działań w celu dostosowania się do dyrektywy w sprawie informacji sektora publicznego (IP/09/1011). Wobec braku zadowalającej odpowiedzi Komisja podjęła decyzję o skierowaniu sprawy przeciwko Polsce do Trybunału Sprawiedliwości.
W Europie obywatele korzystają z produktów i usług opartych na szerokich zasobach informacji wytworzonych, zebranych i udostępnionych przez organy sektora publicznego, takich jak samochodowe systemy nawigacyjne, prognozy pogody czy usługi finansowe i ubezpieczeniowe. Jednak pomimo ich finansowej wartości, szacowanej na 27 mld euro w UE, Komisja stwierdziła w przeglądzie dyrektywy w sprawie informacji sektora publicznego, opublikowanym dnia 7 maja 2009 r., że większość informacji sektora publicznego w Europie, począwszy od statystyk a skończywszy na informacjach o ruchu drogowym, nadal nie podlega ponownemu wykorzystaniu. Ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego zbliża rządy do obywateli. Pomaga tworzyć nowe miejsca pracy i napędza gospodarkę.
W celu lepszej koordynacji działań w zakresie ponownego wykorzystania informacji sektora publicznego, w listopadzie 2009 r. państwa członkowskie przyjęły „Visby Declaration - Creating impact for an eUnion 2015” (Deklaracja z Visby – stworzenie bodźców dla Unii online do roku 2015) oraz zatwierdziły „Ministerial Declaration on eGovernment” (ministerialna deklaracja w sprawie administracja elektroniczna). W szczególności ministerialna deklaracja wzywała kraje UE do bezpłatnego udostępniania danych, w interesie przedsiębiorstw, badań i rozwoju oraz przejrzystości, w otwartym formacie przeznaczonym do odczytu komputerowego. W styczniu 2010 r. rząd Wielkiej Brytanii uruchomił internetowy punkt dostępu do przechowywanych przez rząd danych nieosobowych (www.data.gov.uk). Pozostałe państwa członkowskie idą za jej przykładem udostępniając informacje sektora publicznego na poziomie regionalnym lub krajowym.
Komisja podjęła taką decyzję, gdyż Polska nie wdrożyła do prawa krajowego podstawowych przepisów unijnej dyrektywy w sprawie informacji sektora publicznego. Polskie prawo nie zawiera ogólnych przepisów dyrektywy (zob. IP/02/814) dotyczących praw osób fizycznych odnoszących się do ponownego wykorzystania informacji sektora publicznego oraz stosownych obowiązków organów sektora publicznego. W szczególności polskie prawo nie zawiera przepisów dotyczących opłat za korzystanie z informacji sektora publicznego, w stosownych przypadkach, niedyskryminowania użytkowników, przejrzystości w odniesieniu do rodzaju informacji, jakie mogą być dostępne do ponownego wykorzystywania, warunków licencjonowania, zakazu umów o wyłączność (przyznawaną przez organy publiczne przedsiębiorstwom na wykorzystywanie informacji sektora publicznego) oraz rozpatrywania wniosków o ponowne wykorzystywanie informacji. W związku z tym sektor publiczny oraz wszyscy ci, którzy ponownie wykorzystują jego informacje nie znają swoich praw i obowiązków, a więc nie mogą się na nie powoływać przed krajowym wymiarem sprawiedliwości.
Komisja zwróciła się do Polski po raz pierwszy w październiku 2008 r. o informacje na temat wdrożenia dyrektywy (IP/08/1524), ale nie była usatysfakcjonowana otrzymaną odpowiedzią. W czerwcu 2009 r. Komisja przekazała uzasadnioną opinię (drugi etap postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego), wzywając Polskę do podjęcia niezbędnych działań w celu dostosowania się do dyrektywy w sprawie informacji sektora publicznego (IP/09/1011). Wobec braku zadowalającej odpowiedzi Komisja podjęła decyzję o skierowaniu sprawy przeciwko Polsce do Trybunału Sprawiedliwości.
W Europie obywatele korzystają z produktów i usług opartych na szerokich zasobach informacji wytworzonych, zebranych i udostępnionych przez organy sektora publicznego, takich jak samochodowe systemy nawigacyjne, prognozy pogody czy usługi finansowe i ubezpieczeniowe. Jednak pomimo ich finansowej wartości, szacowanej na 27 mld euro w UE, Komisja stwierdziła w przeglądzie dyrektywy w sprawie informacji sektora publicznego, opublikowanym dnia 7 maja 2009 r., że większość informacji sektora publicznego w Europie, począwszy od statystyk a skończywszy na informacjach o ruchu drogowym, nadal nie podlega ponownemu wykorzystaniu. Ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego zbliża rządy do obywateli. Pomaga tworzyć nowe miejsca pracy i napędza gospodarkę.
W celu lepszej koordynacji działań w zakresie ponownego wykorzystania informacji sektora publicznego, w listopadzie 2009 r. państwa członkowskie przyjęły „Visby Declaration - Creating impact for an eUnion 2015” (Deklaracja z Visby – stworzenie bodźców dla Unii online do roku 2015) oraz zatwierdziły „Ministerial Declaration on eGovernment” (ministerialna deklaracja w sprawie administracja elektroniczna). W szczególności ministerialna deklaracja wzywała kraje UE do bezpłatnego udostępniania danych, w interesie przedsiębiorstw, badań i rozwoju oraz przejrzystości, w otwartym formacie przeznaczonym do odczytu komputerowego. W styczniu 2010 r. rząd Wielkiej Brytanii uruchomił internetowy punkt dostępu do przechowywanych przez rząd danych nieosobowych (www.data.gov.uk). Pozostałe państwa członkowskie idą za jej przykładem udostępniając informacje sektora publicznego na poziomie regionalnym lub krajowym.