Orzecznictwo musi zdefiniować publiczne udostępnianie utworów

Unijna dyrektywa reguluje prawo do publicznego udostępniania utworów, nie definiując jednak tego pojęcia ani nie odsyłając w tym zakresie do prawa państw członkowskich UE. Problem musi więc być rozstrzygnięty na podstawie orzecznictwa - pisze dr hab. Izabela Wróbel z Uniwersytetu Wrocławskiego.

W artykule opublikowanym w sierpniowym numerze Europejskiego Przeglądu Sądowego autorka przypomina, że ustanowieniu i zapewnieniu prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego Unii Europejskiej służy m.in. zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich w zakresie praw autorskich i pokrewnych. Do najważniejszych aktów prawnych Unii w tej dziedzinie należy dyrektywa 2001/29/WE w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym.
Jednak zawarte w niej wyrażenie dotyczące publicznego udostępniania utworów jest pojęciem autonomicznym prawa unijnego i powinno być interpretowane zgodnie z wykładnią dokonaną przez Trybunał Sprawiedliwości  Unii Europejskiej.
Jak podkreśla Izabela Wróbel, w wydanych dotąd kilkunastu wyrokach odnoszących się do publicznego udostępniania utworów w rozumieniu art. 3 ust. 1 dyrektywy 2001/29/WE, TS dostarczył już wszystkich wskazówek niezbędnych do właściwego stosowania tego przepisu na poziomie krajowym.
Ważnym wnioskiem płynącym z wyroków TS – zauważa autorka artykułu - jest to, że pojęciom występującym w różnych unijnych dyrektywach dotyczących praw autorskich i pokrewnych należy, co do zasady, nadawać takie samo znaczenie, co nie odnosi się oczywiście do poszczególnych praw uregulowanych w tych aktach, nawet jeżeli prima facie wydają się bardzo podobne do siebie, jak prawo publicznego udostępniania utworów i prawo publicznego odtwarzania utrwaleń utworów, także określanego mianem publicznego udostępniania. W obu przypadkach jednak konstytutywnymi elementami pojęcia publicznego udostępniania są czynność udostępnienia/odtworzenia i publiczny charakter tej czynności. Z orzecznictwa TS wynika, że czynnością udostępnienia jest niezależna od pierwotnego odbioru i świadomie dokonywana czynność, za pomocą której przedmiot tej czynności zostaje udostępniony nowej publiczności, a więc publiczności niebranej pod uwagę przez podmioty zezwalające na pierwotne publiczne udostępnienie przy użyciu określonej technologii, polegająca np. na wyposażeniu lokalu w głośniki lub dodatkowe egzemplarze odbiorników radiowych bądź telewizyjnych w celu zapewnienia swoim klientom dostępu do utworów.
Cały artykuł: Europejski Przegląd Sądowy 8/2014>>>