-. W wypadkach znęcania w środowisku rodzinnym sądy hiszpańskie mają obowiązek stosowanie środka karnego zakazującego sprawcy przemocy przebywania w pobliżu ofiary. Ten zakaz zbliżania się, o określonym minimalnym wymiarze, ma służyć ochronie ofiary. Niestosowanie się do tego środka samo w sobie stanowi przestępstwo.
Sprawa wynikła w związku z procesem dwóch Hiszpanów - M. Gueye i V. Salmerón Sáncheza. Zostali oni skazani za znęcanie się nad swoimi towarzyszkami życia. Wśród wymierzonych kar znalazł się również zakaz zbliżania się do ofiary i kontaktowania się z nią przez, okres 17 i 16 miesięcy. Wkrótce po skazaniu M. Gueye i V. Salmerón Sánchez powrócili do wspólnego pożycia ze swoimi partnerkami i to na życzenie tych ostatnich. Z powodu niezastosowania się do orzeczonego wobec nich zakazu zostali aresztowani i skazani. Obaj odwołali się od wyroku skazującego do Audiencia Provincial de Tarragona (sąd Prowincji Tarragona, Hiszpania). Wspierani przez swoje towarzyszki, obaj skazani podnosili, że powrót do wspólnego pożycia, na który ich partnerki wyraziły zgodę, nie wyczerpuje znamion występku niestosowania się do środka karnego w postaci zakazu zbliżania się.
W tych okolicznościach Audiencia Provincial de Tarragona chciał ustalić, czy decyzja ramowa w sprawie pozycji ofiar w postępowaniu karnym stoi na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które w wypadkach znęcania się w środowisku rodzinnym zobowiązuje sąd do orzeczenia wobec sprawcy, obligatoryjnie, zakazu zbliżania się do ofiary, nawet jeżeli ona sama nie zgadza się na zastosowanie takiego środka i pragnie kontynuować swój związek ze sprawcą.
W wyroku Trybunał wskazał, że decyzja ramowa nie zawiera żadnego przepisu dotyczącego rodzaju kar i ich wymiaru, jakie państwa członkowskie powinny zawrzeć w swoich ustawodawstwach w celu karania przestępstw. Decyzja ramowa służy bowiem zagwarantowaniu, by ofiara mogła w rzeczywisty i odpowiedni sposób wziąć udział w postępowaniu karnym i przyznaje jej w tym celu określone uprawnienia proceduralne. Trybunał stwierdził, więc że decyzja ramowa nie powoduje, by obligatoryjny zakaz zbliżania się, taki jak ten, którego dotyczy sprawa przed sądem krajowym, nie mógł zostać orzeczony wbrew opinii ofiary.
Trybunał stwierdził, że prawo ofiary do bycia wysłuchaną, uznane w decyzji ramowej, nie stoi na przeszkodzie temu, by ustawodawca krajowy wprowadził kary obligatoryjne o określonym minimalnym wymiarze.
Sygnatura akt C-483/09 i C-1/10, wyrok z 15 września 2011 r.
Sprawa wynikła w związku z procesem dwóch Hiszpanów - M. Gueye i V. Salmerón Sáncheza. Zostali oni skazani za znęcanie się nad swoimi towarzyszkami życia. Wśród wymierzonych kar znalazł się również zakaz zbliżania się do ofiary i kontaktowania się z nią przez, okres 17 i 16 miesięcy. Wkrótce po skazaniu M. Gueye i V. Salmerón Sánchez powrócili do wspólnego pożycia ze swoimi partnerkami i to na życzenie tych ostatnich. Z powodu niezastosowania się do orzeczonego wobec nich zakazu zostali aresztowani i skazani. Obaj odwołali się od wyroku skazującego do Audiencia Provincial de Tarragona (sąd Prowincji Tarragona, Hiszpania). Wspierani przez swoje towarzyszki, obaj skazani podnosili, że powrót do wspólnego pożycia, na który ich partnerki wyraziły zgodę, nie wyczerpuje znamion występku niestosowania się do środka karnego w postaci zakazu zbliżania się.
W tych okolicznościach Audiencia Provincial de Tarragona chciał ustalić, czy decyzja ramowa w sprawie pozycji ofiar w postępowaniu karnym stoi na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które w wypadkach znęcania się w środowisku rodzinnym zobowiązuje sąd do orzeczenia wobec sprawcy, obligatoryjnie, zakazu zbliżania się do ofiary, nawet jeżeli ona sama nie zgadza się na zastosowanie takiego środka i pragnie kontynuować swój związek ze sprawcą.
W wyroku Trybunał wskazał, że decyzja ramowa nie zawiera żadnego przepisu dotyczącego rodzaju kar i ich wymiaru, jakie państwa członkowskie powinny zawrzeć w swoich ustawodawstwach w celu karania przestępstw. Decyzja ramowa służy bowiem zagwarantowaniu, by ofiara mogła w rzeczywisty i odpowiedni sposób wziąć udział w postępowaniu karnym i przyznaje jej w tym celu określone uprawnienia proceduralne. Trybunał stwierdził, więc że decyzja ramowa nie powoduje, by obligatoryjny zakaz zbliżania się, taki jak ten, którego dotyczy sprawa przed sądem krajowym, nie mógł zostać orzeczony wbrew opinii ofiary.
Trybunał stwierdził, że prawo ofiary do bycia wysłuchaną, uznane w decyzji ramowej, nie stoi na przeszkodzie temu, by ustawodawca krajowy wprowadził kary obligatoryjne o określonym minimalnym wymiarze.
Sygnatura akt C-483/09 i C-1/10, wyrok z 15 września 2011 r.