Sprawa dotyczyła określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Chodziło o duńską spółkę produkcyjną. W Danii ma miejsce nie tylko produkcja. Także z Danii spółka dokonuje sprzedaży swoich produktów na teren całej Azji oraz Ameryki Północnej, Europy, w tym także terytorium Polski. Sprzedaż ta odbywa się w ten sposób, że polscy klienci spółki składają zamówienia na produkty, które następnie są wysyłane i instalowane w Polsce. Następuje zatem wysyłka gotowych produktów z terytorium Danii na terytorium Polski. Proces instalacji wymaga jedynie dokonania stosunkowo prostych czynności technicznych. Zainstalowane produkty są również serwisowane przez spółkę.
W Polsce spółka zatrudnia dwóch pracowników, których głównym zadaniem jest promowanie produktów, nawiązywanie relacji z klientami na terenie Polski oraz zbieranie i przekazywanie zamówień. Jednak potwierdzać przyjęcie i realizację zamówień mogą jedynie osoby zarządzające spółką w Danii. Ponadto, jedna ze wskazanych osób świadczy usługi opieki technicznej. W sporadycznych sytuacjach spółka wysyła do Polski swoich duńskich pracowników.
Spółka nie jest właścicielem, nie posiada, nie najmuje bądź w inny sposób nie wykorzystuje jakiejkolwiek nieruchomości na terytorium Polski. Nie posiada również jakiejkolwiek innej infrastruktury technicznej na terytorium Polski.
Spółka nie była w przeszłości zarejestrowana w Polsce dla celów rozliczeń jakichkolwiek podatków, nie posiada oddziału ani przedstawicielstwa w Polsce.
Powstało więc pytanie, czy spółka posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności dla celów VAT? Sama uważa, że nie. Według spółki podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w danym kraju, jeśli kumulatywnie spełnione są następujące kryteria:
- kryterium stałości i niezależności prowadzonej działalności,
- kryterium stałej obecności zasobów ludzkich, tj. istnienie zaplecza personalnego dla prowadzenia działalności,
- kryterium stałej obecności zasobów technicznych, tj. istnienie zaplecza technicznego dla prowadzenia działalności (jak np. budynki, magazyny, urządzenia).
Zdaniem spółki w jej przypadku nie dojdzie do spełnienia żadnego z kryteriów, które muszą zostać kumulatywnie zrealizowane, aby można było stwierdzić, iż określony podmiot posiada w danym kraju stałe miejsce prowadzenia działalności.
Fiskus zgodził się ze spółką. Organ wskazał, że można wymienić kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa, powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.
Pojęcie miejsca stałego prowadzenia działalności, w ocenie organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Podmiot posiada więc stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających VAT. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności, aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać – na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności – porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.
W opinii fiskusa spółka nie będzie posiadała na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności dla celów VAT. Wykorzystanie w Polsce jedynie zasobów personalnych Spółki, tj. dwóch osób, których głównym zadaniem jest promowanie produktów Spółki, nawiązywanie relacji z klientami na terenie Polski oraz zbieranie i przekazywanie zamówień na Systemy pracownikom Spółki w Danii, z których jedna osoba ponadto świadczy usługi opieki technicznej oraz duńskich pracowników wysyłanych do Polski, gdy instalacja lub serwisowanie produktów tego wymaga, nie kwalifikuje prowadzonej aktywności Spółki na terytorium kraju, jako stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Ponadto pracownicy Spółki nie wykonują na terenie kraju czynności, które są związane z jej podstawową działalnością w zakresie projektowania i produkcji, które ma miejsce w Danii.
Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 21 listopada 2016 r., 1462.IPPP3.4512.735.2016.1.JŻ, LEX nr 325925
