Spór w niniejszej sprawie sprowadza się do ustalenia czy środki pieniężne przekazane na przechowanie na podstawie umowy przechowania, następnie wydatkowana na zakup przez podatnika nieruchomości, stanowią dochód nieznajdujący pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów lub pochodzących ze źródeł nieujawnionych w oparciu o art. 20 ust. 3 ustawy o PIT.

Ze złożonego przez podatnika oświadczenia o poniesionych wydatkach wynikało, iż poniósł mi.n. wydatek ze środków pieniężnych przechowywanych na podstawie umowy przechowania z możliwością korzystania z powierzonych środków (tzw. depozyt nieprawidłowy). Organom przedstawiono również pokwitowanie na wskazaną w umowie kwotę.

Organ uznał jednak za nieudokumentowane i nieuprawdopodobnione przychody w postaci środków pieniężnych przekazanych na przechowanie na podstawie umowy przechowania. Uzasadniając odmowę uznania wiarygodności realizacji umowy przechowania organ wskazał, iż źródłem przychodu nie mogły być opodatkowane lub wolne od opodatkowania dochody rodziny składającej w depozyt środki, bowiem deklarowane do opodatkowania ogółem przychody po uwzględnieniu statystycznych kosztów utrzymania rodziny wskazywały, że kwotą taką nie mogli dysponować. Nie została też wskazana skrytka sejfowa, w której miały być przechowywane środki.

Organ podniósł również, że umowę podpisano już po wszczęciu postępowania w sprawie, co jednoznacznie wskazuje, że zawarta została jedynie na potrzeby tego postępowania.
W konsekwencji organ stwierdził, iż poniesione przez podatnika wydatki nie znajdują pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów. Z tego tytułu ustalił należny do zapłaty zryczałtowany podatek dochodowy od osób fizycznych według stawki 75 proc.

Sprawa trafiła do WSA w Opolu. Sąd uznał, że postępowanie dowodowe, nakierowane było na ustalenia, że oddający na przechowanie pieniądze nie mógł dysponować z legalnych źródeł taką kwotą. Organy odmówiły też wiarygodności realizacji umowy przechowania. A zdaniem sądu nie było podstaw do zanegowania realności umowy przechowania, która ze względu na swoje cechy jest umową depozytu nieprawidłowego (art. 845 k.c.), która łączy w sobie elementy umowy przechowania i umowy pożyczki w zakresie obowiązku zwrotu oddanych na przechowanie środków pieniężnych. Zwrotny charakter depozytu nieprawidłowego oraz bezsporny fakt jego zwrotu przemawia za przyjęciem, że zawarta umowa nie była pozorna.

Zdaniem sądu nie można też biorącego w depozyt obciążać skutkami przekazania mu środków nieznajdujących pokrycia w ujawnionych przychodach składającego. Dopatrując się więc błędnej oceny stanu faktycznego uchylił decyzję organu, w której ten zastosował wobec podatnika sankcyjną stawkę opodatkowania.

Wyrok WSA w Opolu z 22 sierpnia 2012 r., I SA/Op 235/12