Decyzją Prezydenta Miasta określono Spółce B. wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości za rok 2008 w kwocie 893.888 zł.
Spółka dokonała wpłaty zaległego podatku od nieruchomości w kwocie 380.179 zł. Pełnomocnik spółki wniósł odwołanie od decyzji. Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję, która została skutecznie doręczona stronie 29 lipca 2013 r.
Zarachowanie wpłaty na zaległość i odsetki
W związku z zakończonym postępowaniem odwoławczym organ podatkowy zarachował wpłatę i wydał postanowienie, w którym zgodnie z art. 55 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa zaliczył wpłatę proporcjonalnie na poczet zaległości podatkowej oraz kwoty odsetek za zwłokę w stosunku w jakim w dniu wpłaty pozostała kwota zaległości podatkowej do kwoty odsetek za zwłokę.
W ocenie organu pozostała jeszcze kwota do zapłaty. W konsekwencji spółka złożyła zażalenie. W jej ocenie wpłacona kwota była prawidłowa, zaspokajała podatek i odsetki, bo organ powinien uwzględnić okresy bezodsetkowe ponieważ prowadził postępowanie przez okres dłuższy niż 3 miesiące, co skutkuje nie naliczaniem za ten okres odsetek zgodnie z art. 54 par. 1 pkt 7 ustawy Ordynacja podatkowa.
Pełnomocnik odmawiał udzielenia informacji
Organ wyjaśnił, że nie zastosowano przepisu art. 54 § 1 pkt 7 ustawy Ordynacja podatkowa, ponieważ w związku z § 2 tegoż artykułu przepisu § 1 pkt 7 nie stosuje się, jeżeli do opóźnienia w wydaniu decyzji przyczyniła się strona lub przedstawiciel lub opóźnienie powstało z przyczyn niezależnych od organu. W sprawie niniejszej organ nie miał wpływu na przedłużające się postępowanie, albowiem pełnomocnik strony uniemożliwił organowi podatkowemu sprawne przeprowadzenie postępowania, wielokrotnie odmawiając przekazania informacji oraz złożenia wyjaśnień. Nadto organ zastosował wobec strony środek dyscyplinujący w postaci kary porządkowej w związku z naruszeniem zasady postępowania podatkowego, co również było przedmiotem rozpatrzenia skargi strony przez organ odwoławczy.
Zaskarżonemu postanowieniu pełnomocnik spółki zarzucił naruszenie art. 54 § 2 Ordynacji podatkowej poprzez uznanie, że opóźnienie w terminowym zakończeniu postępowania nastąpiło z winy skarżącej oraz z przyczyn niezależnych od organu, podczas gdy za okoliczności, o których mowa w art. 54 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa nie mogą zostać uznane powołane okresy konieczne do przeprowadzenia dowodu z przekazanych dokumentów. Ponadto Prezydent Miasta przez długie okresy nie podejmował żadnych czynności w postępowaniu, co w konsekwencji spowodowało opóźnienie w wydaniu decyzji z winy organu podatkowego i w związku z czym organ zobowiązany był do zastosowania art. 54 § 1 pkt 7 ustawy Ordynacja podatkowa.
Cena promocyjna: 296.1 zł
|Cena regularna: 329 zł
|Najniższa cena w ostatnich 30 dniach: zł
Ustawodawca nie określa trybu rozstrzygnięcia sporu
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie po rozpoznaniu 28 marca 2018 r. sprawy wyrokiem o sygn. akt I SA/Ol 148/18 oddalił skargę spółki.
Skarżący powołał się w skardze na wyrok NSA z 15 marca 2017r. sygn. akt II FSK 687/15, który w istocie potwierdza, że właściwym aktem, w którym kwestia przerw w naliczaniu odsetek za zwłokę powinna być rozstrzygnięta, jest decyzja określająca wysokość zobowiązania podatkowego. Zatem takim aktem, co do zasady, nie powinno być postanowienie dotyczące kwestii zarachowania wpłaconej kwoty, nierozstrzygające sprawy co do istoty. Wskazać też należy, że w rozpoznawanej sprawie organ pierwszej instancji wypowiedział się w uzasadnieniu decyzji w kwestii wysokości odsetek na dzień wydania decyzji, pośrednio zatem także w kwestii ewentualnych okresów nienaliczania odsetek. Wydaje się więc, że wypowiedź ta miała charakter wiążący, gdy decyzja wymiarowa została utrzymana w mocy przez organ odwoławczy i stała się ostateczna.
Zobacz również: Nieprofesjonalna skarga kasacyjna wiąże ręce NSA >>
WSA stwierdził, że określone ramy prawne stosowania bądź niestosowania przerw w naliczaniu odsetek za zwłokę, wprost prowadzą do sporów co do kwoty należnych odsetek w przypadku zapłaty zaległości podatkowej wynikającej z decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego, która to decyzja nie została wydana w terminie trzech miesięcy od wszczęcia postępowania podatkowego. Jednocześnie ustawodawca nie określa trybu, w którym spór co do tego, czy do niewydania decyzji w terminie trzech miesięcy doszło na skutek przyczynienia się strony czy z przyczyn niezależnych od organu zostałby rozstrzygnięty.
Spółka za pośrednictwem pełnomocnika adwokata Kamila Szczęsnego z GWW wniosła skargę kasacyjną do NSA.
Sąd powinien zbadać z czyjej winy opóźnienie
NSA wskazał, że skarga kasacyjna jest zasadna. Sąd w całości podzielił podniesiony przez skarżącą spółkę zarzut naruszenia przepisów postępowania, tj. zarzut naruszenia art. 141 par. 4 ppsa i nakazał Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie szczegółowe uzasadnienie zasadniczej kwestii, jaka okazała się sporna w przedmiotowej sprawie, a mianowicie wyjaśnienie, dlaczego kwestia przerw w naliczaniu odsetek powinna być rozstrzygana w postępowaniu dotyczącym określenia zobowiązania podatkowego w przedmiocie podatku od nieruchomości za dany rok podatkowy, a nie w postanowieniu o zarachowaniu wpłaconej kwoty. Sąd nakazał przy tym wskazanie przez wojewódzki sąd administracyjny podstawy prawnej dla takiego rozstrzygnięcia. NSA stwierdził, że sąd powinien zbadać czy to opóźnienie powstało z winy podatnika czy też z przyczyn niezależnych od organu, czy ewidentnie leżących po stronie organu.
- Wyrok NSA zasługuje na pełną aprobatę. Argumentacja Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie nie znajduje odzwierciedlania w przepisach ustawy Ordynacja podatkowa – stwierdził adwokat Kamil Szczęsny z GWW. Wyjaśnił, że kwestia przerw w naliczaniu odsetek nie powinna być w przedmiotowej sprawie rozstrzygana w postępowaniu wymiarowym, gdyż przepisy Ordynacji podatkowej tylko wyjątkowo pozwalają na określenie w decyzji wysokości odsetek (przykładowo stanowi o tym art. 53a Ordynacji podatkowej). Kamil Szczęsny dodał, że co do zasady o przerwach w naliczaniu odsetek rozstrzyga się w postanowieniach o zarachowaniu wpłaconej kwoty lub w postępowaniach w przedmiocie stanowiska wierzyciela, po podniesieniu odpowiednich zarzutów w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej.
Tego typu spraw jest dużo i zdarza się, że podatnicy nie walczą, odpuszczają sobie i nie składają środków zaskarżenia a wyrok ten pokazuje, że warto - skomentował adwokat Kamil Szczęsny.
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 grudnia 2019 r. sygn. akt II FSK 2613/18
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Linki w tekście artykułu mogą odsyłać bezpośrednio do odpowiednich dokumentów w programie LEX. Aby móc przeglądać te dokumenty, konieczne jest zalogowanie się do programu. Dostęp do treści dokumentów w programie LEX jest zależny od posiadanych licencji.
