Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej wszczął wobec podatnika, będącego wspólnikiem spółki komandytowej, postępowanie kontrolne w zakresie rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpłacania podatku dochodowego od osób fizycznych. Podczas kontroli organ wykazał, że podatnik w złożonym za 2012 r. zeznaniu podatkowym zawyżył koszty uzyskania przychodów w spółce. Podatnik zanegował jednak decyzję organu o należności podatkowej.
Chodziło konkretnie o sytuację, w której wniesionym aportem do spółki komandytowej było prawo wieczystego użytkowania gruntu i gruntu. Organy podatkowe uznały, że dla celów podatkowych koszt po ich zbyciu przez spółkę należy ustalić w wysokości kosztu faktycznie poniesionego na nabycie (art. 22 ust. 1 ustawy o PIT), zwłaszcza, że grunt i prawo wieczystego użytkowania zostały zaewidencjonowane jako towar handlowy. Natomiast podatnik stanął na stanowisku, iż kosztem uzyskania przychodu jest wartość ustalona przez wspólników na dzień wniesienia aportu. Początkowo podatnik chciał zakwalifikować sporny grunt z prawem użytkowania wieczystego do wartości niematerialnych i prawnych, a w toku postepowania uznał, że prawidłowym byłoby zaliczenie ich do środków trwałych.
WSA po stronie organów podatkowych
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (III SA/Wa 798/16) poparł w całości twierdzenia organów podatkowych. Sąd podkreślił, że kwalifikacja danego składnika majątku nie podlega dowolności uznania podatnika, ponieważ decydujące znaczenie dla tej kwestii ma przeznaczenie tego składnika majątku. WSA wyjaśnił, że jeżeli podatnik nabył przedmiotowy składnik z zamiarem jego zbycia, powinien zakwalifikować go jako towar, natomiast w sytuacji, gdy zamiarem podatnika jest wykorzystanie tego składnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą a przewidywany okres używania przekracza rok, powinien on zostać zaliczony do środków trwałych.
Stanowisko NSA
3 stycznia br. Naczelny Sąd Administracyjny (II FSK 3120/16) oddalił skargę kasacyjną. Tym samym zaaprobował stanowisko organów podatkowych i WSA. NSA stwierdził, że co do zasady grunty i ich prawo użytkowania wieczystego są środkami trwałymi, jednak tak jak podkreślał WSA, o ostatecznej kwalifikacji decyduje cel danego składnika majątku. Sąd podkreślił, że w sprawie decydujące znaczenie miało kilka faktów: zakwalifikowanie przez samą spółkę gruntu z użytkowanie wieczystym jako towaru handlowego, prowadzenie działalności gospodarczej przez spółkę o charakterze deweloperskim oraz niewykazanie zajęcia budynków na inne cele niż deweloperskie. NSA podkreślił, że wielokrotne przenoszenie własności nieruchomości i prawa użytkowania wieczystego wskazuje na cele deweloperskie, które są główną działalnością spółki. Ponadto sąd odwołał się do orzecznictwa (II FSK 914/11), gdzie został wyrażony taki sam pogląd w podobnej sprawie.
