W przedmiotowej sprawie spółka w zgłoszeniu identyfikacyjnym NIP-2 wskazała numer nieruchomości, na terenie której wynajmowała lokal, mający służyć jej, jako siedziba. Fiskus odmówił spółce nadania NIP stwierdzając, że dokonane zgłoszenie identyfikacyjne nie spełnia wymogów określonych dla tego zgłoszenia, gdyż nie zawiera dokładnego adresu siedziby spółki (nr lokalu). Według fiskusa mogą przez to występować trudności z doręczaniem pism spółce.
Sprawa trafiła do WSA w Łodzi. Sąd nie zgodził się z fiskusem i uznał, że zgłoszenie identyfikacyjne spółki, w kwestionowanym przez organ zakresie, odpowiada wymogom art. 5 ust. 3 ustawy z 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, to jest: zawiera prawidłowo określony adres siedziby spółki. Z treści obowiązujących przepisów nie można wyprowadzić wniosku, że adres siedziby spółki musi zawierać oprócz miejscowości, ulicy i jej numeru również numer lokalu i to szczególnie w sytuacji, gdy na nieruchomości nie ma wyodrębnionych lokali użytkowych czy mieszkalnych.
Według sądu bez znaczenia jest okoliczność, że mogą występować trudności z doręczaniem pism spółce. To spółka ma wskazać prawidłowy adres swojej siedziby i zapewnić odbiór korespondencji pod tym adresem. Niedopełnienie obowiązków w tym zakresie naraża ją na skutki wynikające z treści art. 151a Ordynacji podatkowej. W praktyce zresztą oznaczenie miejsca siedziby spółki w sposób przez nią przyjęty nie stanowiło żadnej przeszkody w prawidłowym doręczaniu korespondencji zarówno w postępowaniu podatkowym, jak i sądowym.
Sąd podkreślił ponadto, że kwestia poprawności formalnej wskazania adresu siedziby spółki była także przedmiotem badania w postępowaniu rejestrowym, prowadzonym w związku z koniecznością wpisu spółki do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego. Skoro zaś spółka została zarejestrowana w KRS, to z faktem tym należy wiązać domniemanie poprawności umieszczonych w rejestrze danych, w tym również dotyczących siedziby spółki.
Wyrok WSA w Łodzi z 12 sierpnia 2014 r., sygn. akt I SA/Łd 579/14
Omówienie pochodzi z programu Lex Administracja Skarbowa