Forma wydanej indywidualnej interpretacji

Forma indywidualnej interpretacji jest specyficzna i charakterystyczna tylko dla niej. Indywidualna interpretacja nie jest ani decyzją, ani postanowieniem w rozumieniu przepisów Ordynacji podatkowej. Przepisy Ordynacji milczą na temat formy, w jakiej jest wydawana indywidualna interpretacja.

WSA w Warszawie w wyroku z 29 lipca 2008 r. ( sygn. III SA/Wa 492/08, LEX) przesądził, że interpretacje należy rozumieć jako swoisty akt indywidualny organu podatkowego, inny niż decyzja i postanowienie. W innym wyroku z 8 kwietnia 2009 r. (sygn. I SA/Łd 1408/08, LEX.) WSA w Łodzi wyraził pogląd, że rozstrzygnięcie zawierające indywidualną interpretację nie jest rozstrzygnięciem władczym. Nie ma ono także charakteru aktu stosowania prawa.

W stanie prawnym istniejącym między 1 stycznia 2005 r. a 30 czerwca 2007 r. funkcjonował art. 14 a §4 O. p. zgodnie, z którym indywidualna interpretacja była wydawana w formie postanowienia. W obecnie obowiązującym stanie prawnym brak adekwatnego przepisu. Jedyne odwołanie do postanowień ma miejsce w sytuacji, kiedy wniosek o wydanie interpretacji pozostaje bez rozpoznania z powodu jego nieopłacenia w terminie. Jednakże na podstawie tego artykułu nie można domniemywać, że taką formę ma także interpretacja, w szczególności dlatego, że wcześniej opisane postanowienie dotyczy niewydania interpretacji.

W doktrynie podnosi się, że nie jest uzasadnione wtłaczanie na siłę instytucji interpretacji w dotychczas znane konstrukcje prawne decyzji bądź postanowienia. Trzeba przyznać, że forma indywidualnych interpretacji jest formą swoistą. Interpretacja nie jest ani postanowieniem, ani decyzją. Jest bowiem tylko wyjaśnieniem znaczenia przepisów prawa podatkowego, a przez to nie stanowi aktu lub czynności dotyczących uprawnień czy obowiązków w rozumieniu art. 3 §2 pkt 4 ustawy z 30 sierpnia 2002 roku – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( tak: J. Kabat - Rembelska, A. Kabat, Interpretacje przepisów prawa podatkowego- korzyści po zmianach?, cz. 2, Prawo i podatki 2007, nr 3, s. 6., za C. Kosikowski, Komentarz do art. 14 (c) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa, [w:]C. Kosikowski, L. Etel, R. Dowgier, P. Pietrasz, S. Presnarowicz, M. Popławski, Ordynacja podatkowa, Komentarz, LEX, 2009, wyd. III.).

Argumentem przemawiającym za wyżej wymienionym stanowiskiem doktryny jest treść pkt 4 a art. 3 §2 ppsa wprowadzonego ustawą z 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy- Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1590), zgodnie z którym kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach. Wprowadzenie przez ustawodawcę wspomnianego pkt 4a wskazuje, że nie można traktować interpretacji ani jako postanowienia, ani jako decyzji. Jest to zupełnie inna forma. Uznać należy, że jest to świadome działanie ustawodawcy.

Dodatkowo ustawodawca wprowadził do regulacji dotyczącej interpretacji przepis art. 14 h, który wyłącza możliwość odpowiedniego stosowania przepisów rozdziału 13 (Decyzje) oraz rozdziału 14 (postanowienia). Takie wyłączenie przesądza o niemożności podciągnięcia indywidualnych interpretacji pod żadną z tych kategorii orzeczeń.