Sprawa dotyczyła możliwości uznania za własne cele mieszkaniowe wydatków poniesionych na remont budynku mieszkalnego, w stosunku do którego na rzecz podatnika ustanowiono nieodpłatną dożywotnią służebność.
Chodziło o podatnika, który w kwietniu 2016 r. aktem notarialnym przekazał swojemu synowi gospodarstwo wraz z domem. Podatnik nabył je wraz ze współmałżonką w lutym 2012 r. do ich majątku wspólnego. Syn ustanowił na rzecz swojego ojca oraz matki nieodpłatną dożywotnią służebność polegającą na prawie zamieszkania i korzystania ze wszystkich pomieszczeń znajdujących się w budynku wchodzącym w skład gospodarstwa. Podatnik zanim przekazał synowi gospodarstwo zaczął remont budynku ze środków, jakie uzyskał ze sprzedaży działki nieruchomości. Działkę sprzedał w grudniu 2015 r. Kłopot jednak w tym, że działkę sprzedał przed upływem 5 lat od momentu nabycia, a uzyskaną kwotę w znacznej części przekazał na remont po przekazaniu synowi gospodarstwa. Podatnik wraz z żoną złożyli zeznania PIT-39. Każdy z nich uwzględnił w swoim rozliczeniu połowę przychodu ze sprzedaży działki deklarując jednocześnie przeznaczenie całego dochodu na remont domu w ustawowym terminie 2 lat.
Podatnik uznał, że wszystkie wydatki, jakie poniósł do końca 2016 r., powinny zostać uwzględnione, jako wydatki na cele mieszkaniowe. Fiskus się nie zgodził wskazując, że podatnik nie posiada prawa własności lub współwłasności do budynku mieszkalnego, na remont którego wydatkował przychód uzyskany z odpłatnego zbycia działki. W kwietniu 2016 r., przekazał bowiem gospodarstwo z domem swojemu synowi, który ustanowił na jego rzecz nieodpłatną, dożywotnią, osobistą służebność, polegającą na korzystaniu przez podatnika z wszystkich pomieszczeń wchodzących w skład tego domu. Jak podkreślił organ prawem własności nie jest ustanowiona na rzecz podatnika dożywotnia służebność. Niewątpliwie ustanowienie takiego prawa na rzecz podatnika pozwala mu na korzystanie z budynku mieszkalnego dla zaspokojenia osobistych potrzeb na zasadach i w granicach określonych w akcie notarialnym o ustanowieniu dożywotniej służebności, nie jest to jednak prawo równoznaczne z prawem własności, pomimo że zgodnie z umową notarialną o dożywotnią służebność podatnik ma prawo pozwalające mu korzystać z wszystkich pomieszczeń wchodzących w skład budynku mieszkalnego.
Dlatego wydatki na remont budynku mieszkalnego, w którym podatnik zamieszkuje na podstawie ustanowionej dożywotniej służebności, poniesione po dacie, od której nie przysługuje mu do niego prawo własności (współwłasności), nie stanowią wydatków na własne cele mieszkaniowe w rozumieniu art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. d) w związku z art. 21 ust. 26 ustawy o PIT, a w konsekwencji nie jest uprawniony do skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy o PIT.
Tym samym podatnik winien zdaniem fiskusa złożyć korektę zeznania PIT-39, gdyż nieprawidłowo wykazał, że poniósł wydatki na własne cele mieszkaniowe.
Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 26 maja 2017 r., sygn. 2461-IBPB-2-2.4511.146.2017.3.AR, LEX nr 347665
