Czy do ustalenia limitu przejścia z PKPiR na księgi handlowe bierze się pod uwagę art. 14 u.p.d.o.f. i sumuje się wszystkie przychody osiągnięte przez firmę w danym roku podatkowym? Czy w sytuacji odwrotnej, kiedy przechodzimy z ksiąg rachunkowych na PKPiR, przy ustalaniu limitu opieramy się jedynie na ustawie o rachunkowości i z przychodów wyłączamy m.in. przychody ze sprzedaży środków trwałych?
Limit powodujący obowiązek przejścia na księgi rachunkowe lub limit umożliwiający przejście z ksiąg na PKPiR jest ustalany w identyczny sposób na podstawie u.o.r.
Kwestię obowiązku prowadzenia ksiąg rachunkowych po przekroczeniu przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły co najmniej równowartość w walucie polskiej 1.200.000 euro reguluje art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.) – dalej u.o.r. Do tego limitu nie zalicza się pozostałych przychodów operacyjnych oraz zysków nadzwyczajnych. Stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 32 u.o.r. do pozostałych przychodów operacyjnych zalicza się m.in. przychody ze zbycia środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, rozwiązaniem rezerw, otrzymanymi odszkodowaniami, nieodpłatnym otrzymaniem składników majątku lub pieniędzy.
Z powyższego wynika, iż przy obliczaniu limitu nie bierze się pod uwagę wszystkich przychodów wykazanych w PKPiR, których podstawą jest art. 14 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) – dalej u.p.d.o.f.
Bez względu zatem na sytuację, czy podatnik przechodzi z PKPiR na księgi rachunkowej lub z ksiąg rachunkowych na PKPiR, tj. limit powodujący obowiązek przejścia na księgi rachunkowe lub limit umożliwiający przejście z ksiąg na PKPiR jest ustalany w identyczny sposób na podstawie u.o.r.
Przepis art. 24a ust. 1 u.p.d.o.f. wprowadza jedynie ogólny obowiązek prowadzenia ksiąg podatkowych po postacią PKPiR lub ksiąg rachunkowych, a także prowadzić ewidencje dla środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych umożliwiające ustalenie poprawnych kwot odpisów amortyzacyjnych. Przepis ten nie odnosi się w żaden sposób do limitu określonego w art. 2 ust. 1 pkt 2 u.o.r.
Michał Wojtas
Limit powodujący obowiązek przejścia na księgi rachunkowe lub limit umożliwiający przejście z ksiąg na PKPiR jest ustalany w identyczny sposób na podstawie u.o.r.
Kwestię obowiązku prowadzenia ksiąg rachunkowych po przekroczeniu przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły co najmniej równowartość w walucie polskiej 1.200.000 euro reguluje art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.) – dalej u.o.r. Do tego limitu nie zalicza się pozostałych przychodów operacyjnych oraz zysków nadzwyczajnych. Stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 32 u.o.r. do pozostałych przychodów operacyjnych zalicza się m.in. przychody ze zbycia środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, rozwiązaniem rezerw, otrzymanymi odszkodowaniami, nieodpłatnym otrzymaniem składników majątku lub pieniędzy.
Z powyższego wynika, iż przy obliczaniu limitu nie bierze się pod uwagę wszystkich przychodów wykazanych w PKPiR, których podstawą jest art. 14 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) – dalej u.p.d.o.f.
Bez względu zatem na sytuację, czy podatnik przechodzi z PKPiR na księgi rachunkowej lub z ksiąg rachunkowych na PKPiR, tj. limit powodujący obowiązek przejścia na księgi rachunkowe lub limit umożliwiający przejście z ksiąg na PKPiR jest ustalany w identyczny sposób na podstawie u.o.r.
Przepis art. 24a ust. 1 u.p.d.o.f. wprowadza jedynie ogólny obowiązek prowadzenia ksiąg podatkowych po postacią PKPiR lub ksiąg rachunkowych, a także prowadzić ewidencje dla środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych umożliwiające ustalenie poprawnych kwot odpisów amortyzacyjnych. Przepis ten nie odnosi się w żaden sposób do limitu określonego w art. 2 ust. 1 pkt 2 u.o.r.
Michał Wojtas