Po 10 latach pracy pracownik nabywa prawo do pełnego wymiaru urlopu wypoczynkowego, który wynosi 26 dni. Wcześniej może wypoczywać przez 20 dni w roku. Do stażu uprawniającego do odpoczynku wlicza się jednak czas nauki.
Zasady dotyczące wymiaru urlopu wypoczynkowego reguluje kodeks pracy. To, ile możemy wypoczywać w roku zależy od tego, jak długi mamy wypracowany staż pracy, powiększony o okresy równorzędne i określone okresy nauki. Wymiar urlopu nie jest uzależniony od rodzaju wykonywanej pracy, zajmowanego stanowiska, czy też stażu pracy w danym zakładzie. Zlicza się całą aktywność zawodową.
Zgodnie z art. 1541 § 1 pkt 1 k.p. do okresu zatrudnienia, od którego zależy prawo do urlopu i wymiar urlopu, wlicza się poprzednie zatrudnienie, bez względu na przerwy w aktywności zawodowej i sposób ustania stosunku pracy. Jeśli pracownik pracuje w dwóch miejscach wówczas wlicza się także okres poprzedniego niezakończonego zatrudnienia w części przypadającej przed nawiązaniem drugiego lub kolejnego stosunku pracy.
Natomiast możliwość zaliczenia do stażu pracy okresów nauki wynika z art. 155 § 1 k.p. Przepis ten określa również, ile lat każdej ukończonej szkoły należy wliczyć do okresu pracy, od którego zależy wymiar urlopu.
I tak, do stażu wlicza się zakończony świadectwem czas spędzony w:
1) zasadniczej lub innej równorzędnej szkole zawodowej - przewidziany programem nauczania czas trwania nauki, nie więcej jednak niż 3 lata,
2) średniej szkoły zawodowej - przewidziany programem nauczania czas trwania nauki, nie więcej jednak niż 5 lat,
3) średniej szkoły zawodowej dla absolwentów zasadniczych (równorzędnych) szkół zawodowych - 5 lat,
4) średniej szkoły ogólnokształcącej - 4 lata,
5) szkoły policealnej - 6 lat,
6) szkoły wyższej - 8 lat.
Dorośli uczniowie, którzy ukończyli liceum ogólnokształcące, mają wliczony ten czas nauki jako średnią szkołę ogólnokształcącą, który wynosi 4 lata. Ważne jest jednak, czy podczas nauki pracownik był zatrudniony. Jeśli tak – należy wówczas wybrać, czy wliczyć czas nauki, czy czas pracy zależnie od tego, co jest korzystniejsze dla pracownika (art. 155 § 2 k.p.).
Pracownik nie może zrzec się prawa do urlopu. Na jego wniosek urlop może być podzielony na części. Wówczas, co najmniej jedna część wypoczynku powinna trwać nie mniej niż 14 kolejnych dni kalendarzowych.
Pracodawca udziela urlopu wypoczynkowego zgodnie z planem urlopów, który ustala w porozumieniu z pracownikiem. Zatrudniony, w sposób przyjęty u danego pracodawcy, składa odpowiednio wcześnie wniosek o udzielenie urlopu. Wskazuje w nim proponowany termin. Pracodawca nie jest tym wnioskiem związany, ale powinien brać go pod uwagę, jak i potrzeby zakładu pracy. Pracownik może pójść na urlop w zaplanowanym przez siebie terminie dopiero gdy pracodawca go zatwierdzi. Samo złożenie wniosku nie wystarcza do rozpoczęcia urlopu.
Agnieszka Rosa