Przede wszystkim, od 22 lutego nie będzie można zawierać długoterminowych umów na czas określony. Umowę terminową będzie można zawrzeć maksymalnie na 33 miesiące. Dotyczy to również kilku następujących po sobie umów z tym samym pracodawcą: ich łączny okres również nie będzie mógł przekroczyć 33 miesięcy. Jeśli jednak tak się stanie, wówczas po upływie tego okresu pracownik będzie uważany za zatrudnianego na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. W praktyce oznacza to, że pracodawca będzie mógł zatrudnić pracownika na umowę na czas określony trwającą nie dłużej niż 3 lata (3 miesiące umowy na okres próbny oraz 33 miesiące umowy na czas określony).
Sprawdź, na ile dni wolnych od pracy może liczyć pracownik w 2016 r.>>>
Obecnie nie ma żadnych ograniczeń co do czasowego trwania umowy o pracę na czas określony; pracodawcy mogą zatrudniać pracowników na kontrakty terminowe trwające nawet i kilka lat.
Od 22 lutego 2016 r. ten sam pracodawca i pracownik będą mogli zawrzeć maksymalnie trzy umowy o pracę na czas określony. Przy kolejnej, czwartej umowie, pracownik będzie uważany za zatrudnianego na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Przy czym nie będzie miało znaczenia, jaki okres upłynie pomiędzy zawarciem kolejnych umów terminowych. Dzisiaj ta reguła obowiązuje, jeśli odstępy czasowe między poszczególnymi umowy nie przekraczają 1 miesiąca. Pracodawcy próbowali obchodzić to ograniczenie wprowadzając dłuższe przerwy pomiędzy poszczególnymi umowami. Od końca lutego nie będzie to możliwe.
Dużą zmianą są nowości w wypowiadani umów okresowych. Będzie można za wypowiedzeniem rozwiązać każdą umowę o pracę na czas określony, bez względu na czas, na jaki została zawarte i czy przewidują to jej postanowienia. Okres wypowiedzenia umów o pracę na czas określony będzie taki sam jak dla umów o pracę na czas nieokreślony, tzn. będzie wynosił od 2 tygodni do 3 miesięcy i będzie uzależniony od okresu zatrudnienia pracownika u danego pracodawcy.
Zmiany ograniczają rodzaje umów o pracę do trzech: na okres próbny, na czas określony oraz na czas nieokreślony.
Jest jednak przepis, który łagodzi reżim maksymalnego okresu 33 miesięcy na jaki będą mogły być zawierane umowy terminowe. Nowy art. 25 § 4 KP stanowi, że ograniczenia tego nie stosuje się do umów o pracę zawartych na czas określony: w celu zastępstwa pracownika w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy, wykonywania pracy o charakterze dorywczym lub sezonowym, wykonywania pracy przez okres kadencji oraz jeśli gdy pracodawca wskaże obiektywne przyczyny leżące po jego stronie, jeżeli ich zawarcie w danym przypadku służy zaspokojeniu rzeczywistego okresowego zapotrzebowania i jest niezbędne w tym zakresie w świetle wszystkich okoliczności zawarcia umowy.
| Dowiedz się więcej z książki | |
 |
Terminowe umowy o pracę po zmianach
|
Jeśli pracodawca skorzysta z furtki obiektywnych przyczyn uzasadniających zawieranie umów na czas dłuższy niż 33 miesiące, to będzie musiał zawiadomić właściwego okręgowego inspektora pracy, w formie pisemnej lub elektronicznej, o zawarciu takiej umowy i wskazać przyczyny jej zawarcia, w terminie 5 dni roboczych od dnia jej podpisania.
