Podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne za delegowanych pracowników ustalana jest na nieco innych warunkach niż dla pracowników i zleceniobiorców zatrudnionych w Polsce. Przypomnijmy, zasadniczo składkę za zatrudnionych w Polsce odprowadza się od podstawy, którą jest przychód z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy w rozumieniu ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. A zatem będą to wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężna świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło ich finansowania. Należą do nich przede wszystkim: wynagrodzenie zasadnicze, za godziny nadliczbowe, dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop itp. Nie ma znaczenia, czy ich wysokość ustalono z góry. Przychodami oskładkowanymi będą również świadczenia pieniężne ponoszone za zatrudnionego, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. W taki sam sposób ustala się podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia pracowników wysłanych za granicę przez polskiego pracodawcę do czasowego wykonywania tam pracy. Od ogólnych zasad ustalania podstawy wymiaru składek, ta dla pracowników delegowanych zawiera dwie zasadnicze odrębności.

Przede wszystkim, wypłacony im przychód, od którego oblicza się składki należy pomniejszyć o równowartość diet za czas pobytu za granicą, o czym stanowi § 2 ust. 1 pkt 16 rozporządzenia z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Stawka diety zależy od państwa, do którego delegowany jest pracownik. Określa je załącznik do rozporządzenia z 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju.

Ponadto, minimalna podstawa wymiaru składek dla pracowników delegowanych jest inna niż dla krajowych. Nie może ona być ona bowiem niższa od prognozowanego na dany rok przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia. Od 1 stycznia 2013 r. najniższą miesięczną podstawą wymiaru składek jest kwota 3713 zł, co oznacza więcej o 187 zł w porównaniu do ubiegłego roku. Podstawa ta ulega obniżeniu, jeśli w danym miesiącu zatrudniony był na zwolnieniu lekarskim, urlopie bezpłatnym, rozpoczął lub zakończył pracę za granicą w trakcie miesiąca. Takie same zasady obowiązują zarówno wtedy, gdy w umowie o pracę wynagrodzenie zostało określone w złotych, jak i w walucie obcej. Jeśli jednak pracownik pobiera pensję w walucie obcej, to należy przeliczyć ją na złotówki według zasad określonych w art. 11a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli według średniego kursu walut NBP z dnia roboczego poprzedzającego dzień uzyskania przychodu.