Zgodnie z art. 2379 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) – dalej k.p. pracodawca nie może dopuścić pracownika do pracy bez środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, przewidzianych do stosowania na danym stanowisku. Obowiązek nieodpłatnego dostarczenia pracownikowi środków ochrony indywidualnej, a także obuwia i odzieży roboczej nałożono na pracodawcę w art. 2376 § 1 k.p.

Wykonania tego obowiązku może żądać sam podwładny. W razie zaniechania, ma on prawo odmówić wykonywania pracy do czasu zapewnienia tychże środków. Zachowuje on przy tym, zgodnie z art. 81 § 1 k.p. prawo do wynagrodzenia wynikającego jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania – 60 proc. wynagrodzenia

Jeżeli zaś niezapewnienie pracownikowi środków ochrony indywidualnej stanowi bezpośrednie zagrożenie dla jego zdrowia lub życia, pracownik ma prawo powstrzymać się od wykonywania pracy, zachowując wynagrodzenie w pełnej wysokości (art. 210 k.p.).

Źródło: Rzeczpospolita, 26 marca 2010 r., Sylwia Gortyńska