Taki przywilej wynika z ustawy z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu pracowników niepełnosprawnych. Zgodnie z jej art. 19 dodatkowy, 10-dniowy urlop wypoczynkowy dolicza się do podstawowego, wynikającego z art. 154 § 1 kodeksu pracy. Według niego, pracownikowi zatrudnionemu krócej niż 10 lat należy się 20 dni urlopu , a po 10 latach pracy nabywa prawo do 26 dni. Wymiar urlopu dla pracownika ze znacznym lub umiarkowanym stopniem niepełnosprawności wynosi więc odpowiednio 30 i 36 dni. Dodatkowy urlop dla niepełnosprawnych nie należy się, jeśli pracownikowi przysługuje, na podstawie przepisów szczególnych, urlop wypoczynkowy w wymiarze korzystniejszym niż wynikający z kodeksu prac (np. dla nauczycieli lub sędziów).

Dłuższy urlop wypoczynkowy przysługujący na podstawie ustawy o rehabilitacji rządzi się swoim prawem. Pracownik niepełnosprawny nabywa prawo do pierwszego urlopu dodatkowego po przepracowaniu roku od dnia wydania decyzji o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Wówczas nie nabywa się go w wysokości proporcjonalnej, ale od razu przysługuje w pełnym wymiarze, czyli 10 dni. Prawo do kolejnego dodatkowego urlopu wypoczynkowego niepełnosprawny nabywa 1 stycznia każdego roku kalendarzowego, jeśli pozostaje wtedy w zatrudnieniu. Niewykorzystany dodatkowy urlop wypoczynkowy przechodzi na następny rok. 

Prawo do urlopu dodatkowego przysługuje pracownikowi niepełnosprawnemu także wtedy, gdy nie pracował z powodu choroby i pobierał zasiłek lub świadczenie rehabilitacyjne. Istotne jest, czy w trakcie nieobecności pozostawał w stosunku pracy. Wyjątkiem jest jednak urlop bezpłatny, zdrowotny, wychowawczy, nieświadczenie pracy w związku z odbywaniem kary pozbawienia wolności, odbywaniem służby wojskowej.
Obowiązkiem pracodawcy zatrudniającego pracownika uprawnionego do urlopu dodatkowego jest udzielenie mu go w wymiarze powiększonym bez uprzedniego wniosku pracownika. Pracownik nie musi składać w tej sprawie żadnego dodatkowego pisma. Jeśli pracodawca sam nie pozyska informacji o zmianie stopnia niepełnosprawności pracownika może to tylko skutkować tym, że w konkretnych okolicznościach będzie się bronił przed zarzutem zawinionego niewykonywania zobowiązania wynikającego z prawa pracy.
Pracodawcy zatrudniający osoby niepełnosprawne ze znacznym lub umiarkowanym stopniem niepełnosprawności muszą pamiętać, że nie zawsze jeden dzień odpowiada ośmiu godzinom pracy. Jeśli pracownik przedstawił zaświadczenie o celowości stosowania wobec niego skróconej normy czasu pracy, właściwym przelicznikiem będzie siedem godzin. W sprawach nieuregulowanych ustawą o rehabilitacji, np. związanych z nabywaniem prawa do kolejnych urlopów dodatkowych bądź związanych z wykorzystaniem urlopu, stosuje się kodeks pracy.

W razie utraty statusu osoby niepełnosprawnej lub zaliczenia do lekkiego stopnia niepełnosprawności, pracownik nie traci prawa do uzyskanych już urlopów (zaległych ani bieżących). Nie ma też podstaw do proporcjonalnego obniżania jego wymiaru. Wówczas pracownik nie ma prawa do kolejnego dodatkowego urlopu wypoczynkowego.