Za wypadek w drodze do pracy lub z pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, które nastąpiło w drodze do lub z miejsca wykonywania zatrudnienia lub innej działalności stanowiącej tytuł ubezpieczenia rentowego, jeżeli droga ta była najkrótsza i nie została przerwana.
Uważa się jednak, że wypadek nastąpił, mimo że droga została przerwana, jeżeli przerwa była życiowo uzasadniona i jej czas nie przekraczał granic potrzeby, a także wówczas, gdy droga nie będąc najkrótszą, była ze względów komunikacyjnych najdogodniejszą dla ubezpieczonego.
Za drogę do pracy lub z pracy uważa się oprócz drogi z domu do pracy lub z pracy do domu także drogę do miejsca lub z miejsca:
- innego zatrudnienia lub innej działalności stanowiącej tytuł ubezpieczenia chorobowego i/lub rentowego,
- zwykłego wykonywania funkcji lub zadań zawodowych albo społecznych,
- zwykłego spożywania posiłków,
- odbywania nauki lub studiów.
Szczegółowe zasady oraz tryb uznawania zdarzenia za wypadek w drodze do pracy lub z pracy, sposób jego dokumentowania, wzór karty wymienionego wypadku oraz termin jej sporządzenia określa stosowne rozporządzenie ministra pracy i polityki społecznej (Dz. U. z 2013 r. poz. 924). Ubezpieczony, który uległ wypadkowi w drodze do lub z pracy, powinien zawiadomić niezwłocznie lub po ustaniu przeszkód uniemożliwiających niezwłoczne zawiadomienie pracodawcę lub stosowny podmiot określony w ustawie wypadkowej.
Ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku w drodze do lub z pracy oraz sporządzenia karty wypadku dokonują pracodawcy dla ubezpieczonych będących pracownikami, a w stosunku do pozostałych ubezpieczonych podmioty określone w ustawie o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych.
Zgodnie z kodeksem pracy (art. 92 & 1 pkt 2) oraz ustawą zasiłkową, osobie podlegającej ubezpieczeniu chorobowemu obowiązkowemu lub dobrowolnemu, która uległa wypadkowi w drodze do lub z pracy i jest niezdolna do pracy, za czas niezdolności przysługuje prawo do wynagrodzenia i ewentualnie zasiłku chorobowego w wysokości 100 procent podstawy wymiaru zasiłku (nawet za okres hospitalizacji) i to już od pierwszego dnia ubezpieczenia, bez tzw. okresu wyczekiwania, wynoszącego 30 dni dla pracownika lub 90 dni nieprzerwanego ubezpieczenia dla ubezpieczonego dobrowolnie.
| Dowiedz się więcej z książki | |
 |
Meritum Bezpieczeństwo i Higiena Pracy
|
W przypadku pracownika za pierwsze 33 lub odpowiednio 14 dni niezdolności do pracy w danym roku kalendarzowym zachowuje on prawo do wynagrodzenia chorobowego.
Jeżeli po wykorzystaniu okresu zasiłkowego (182 dni), ubezpieczony w dalszym ciągu jest niezdolny do pracy, ale jego dalsze leczenie lub rehabilitacja rokują odzyskanie takiej zdolności, wówczas może on skorzystać z prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, przyznawanego przez ZUS na okres do 12 miesięcy (360 dni).
Wysokość takiego świadczenia wynosi:
- 90 procent podstawy wymiaru zasiłku chorobowego za okres pierwszych 3 miesięcy,
- 75 procent tej podstawy za pozostały okres.
Ubezpieczony, wobec którego orzeczono całkowitą lub częściową niezdolność do pracy z tytułu wypadku w drodze do lub z pracy, może ubiegać się o rentę, przy czym stwierdzona niezdolność do pracy powinna powstać na przykład w okresie podlegania ubezpieczeniu lub nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ich ustania. Ubezpieczony nie musi legitymować się wymaganym w innych przypadkach okresem składkowym i nieskładkowym (od 1 roku do 5 lat). Renta zostanie mu przyznana nawet wtedy, gdy ma udokumentowany bardzo krótki staż pracy.
Podstawa prawna
1. Ustawa z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. z 2015 r. poz. 748).
2. Ustawa z 25.06.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2014 r. poz. 159; ost. zm. Dz. U. z 2015 r. poz. 1066). Tak zwana Ustawa zasiłkowa.
3. Ustawa z 30.10.2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1242, 1442).
Autor: Iwona Pawlaczyk