Stosownie do art. 229 § 2 zdanie drugie ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 z późn. zm.) - dalej k.p. obowiązek skierowania pracownika na badania kontrolne występuje w przypadku niezdolności pracownika do pracy spowodowanej chorobą trwającej dłużej niż 30 dni. Celem tych badań jest stwierdzenie, czy w wyniku długotrwałej choroby pracownik nie utracił zdolności do wykonywania pracy na zajmowanym stanowisku. Należy dodać, że przepisy prawa nie przewidują norm zwalniających pracodawcę z omawianego obowiązku. Tym samym, w omawianej sytuacji pracodawca jest obowiązany skierować pracownika na badania kontrolne. Jeżeli w wyniku przeprowadzonych badań pracownik otrzyma orzeczenie lekarskie stwierdzające brak przeciwwskazań do pracy na zajmowanym stanowisku, to będzie ono aktualnym orzeczeniem, o którym mowa w art. 229 § 4 k.p. Pracodawca będzie mógł dopuścić pracownika do pracy i nie będzie zobowiązany kierować pracownika na badania okresowe. Wskazany zaś w orzeczeniu termin kolejnego badania będzie dla pracodawcy wiążący jako termin kolejnego badania okresowego. Powyższe można wywieść również z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 2002 r. I PK 44/02, OSNP 2004, nr 12, poz. 209, w którym uznano, że aktualnym orzeczeniem lekarskim w rozumieniu art. 229 § 4 k.p. jest orzeczenie stwierdzające stan zdrowia pracownika w dacie, w której ma on zostać dopuszczony do pracy. Zachowuje ono aktualność w okresie w nim wymienionym, jednak staje się nieaktualne w przypadku wystąpienia w tym okresie zdarzeń, które mogą wskazywać na zmianę stanu zdrowia pracownika.
| Dowiedz się więcej z książki | |
 |
Bezpieczeństwo i higiena pracy. Pytania i odpowiedzi
|