Organ nadzoru budowlanego nakazał inwestorowi wykonanie rozbiórki fragmentu budynku mieszkalnego, stanowiącego nielegalną rozbudowę obiektu. Organ ustalił, iż rozbudowa budynku mieszkalnego jest niezgodna z z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Wobec tego organ uznał, że zgodnie z art. 48 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010r., Nr 243, poz. 1623 ze zm.) konieczne jest nakazanie rozbiórki spornego obiektu.
Właścicielka spornego budynku wniosła skargę do WSA. Jej zdaniem bowiem nakaz rozbiórki został wydany w oparciu o ustalenia nieobowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
WSA rozpatrując sprawę przyznał rację skarżącej. Sąd ustalił, że WSA stwierdził nieważność uchwały rady miejskiej w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenów objętych sporem. NSA utrzymał w mocy wyrok sądu pierwszej instancji, który stał się w ten sposób prawomocny.
WSA zwrócił uwagę, iż stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego oznacza, że w świetle prawa należy go tak traktować, jakby w ogóle nie wszedł on do obrotu prawnego (tzw. skutek ex tunc). Prawomocne stwierdzenie jego nieważności oznacza, że decyzje oparte na przepisach planu miejscowego należy traktować jako wydane bez podstawy prawnej. Zgodnie z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. stwierdza się nieważność decyzji administracyjnej, jeżeli wydana została bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa. W rozpatrywanej sprawie decyzje organu nadzoru budowlanego wydały decyzje, które są obarczone taką właśnie wadą. Bez wpływu na tę konkluzję pozostaje, że organowi pierwszej instancji nie można czynić zarzutu zastosowania przepisów planu miejscowego, ponieważ w dacie jego orzekania nie zapadły jeszcze powołane wyżej wyroki sądu administracyjnego – podkreślił WSA.
Na podstawie:
Wyrok WSA w Krakowie z 7 sierpnia 2013 r., sygn. akt II SA/Kr 545/13